Page 19 - อ่านฟรี สักวันน่ะหรือจะถึงยามอาทิตย์อัสดง 7
P. 19
TOMO TAKABAYASHI
มากจนแหยงไปเลย....
“มาร์ชเผด็จศึก?”
เมื่อไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ ผมต้องมาฟังแต่ ‘Aida ’ มากซะจนเหมือนจะ
7
หมดโควตาฟังเพลงนั้นของทั้งชีวิตไปแล้ว
พอยื่นตัวออกไปแล้วเพ่งตามอง ก็เห็นว่าตรงหน้าต่างที่ห่างไปเจ็ดห้องมี
เพื่อนผมก�าลังร้องโอเปร่าอย่างสบายใจเฉิบอยู่ ผลจากการตัดใจแปลงโฉมอย่าง
เต็มที่ ท�าให้ส่วนหัวเขาเป็นสีทองจากการย้อม
ทุ่มขนาดใส่กระทั่งคอนแทคเลนส์สีฟ้าไว้ด้วยก็จริง แต่ไม่แน่ชัดนักว่า
ได้ผลสักแค่ไหน
“มุราตะ!”
ผมแกว่ง (พระจันทร์) ของหมีควายอย่างเอาเป็นเอาตายหมายจะดึง
ความสนใจของเจ้าแฟนฟุตบอลให้ได้ เป็นการแสดงแกว่งผ้าขนหนูแบบเตรียมใจ
ตายเลยทีเดียว
“โอ้ ชิบุย้า”
เจ้าหนุ่มคอนแทคฯ สีที่ถอดแว่นออกโบกแขนอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่
ต้องมาโอ้เลย โอ้อะไรกัน
“สบายดีมั้ย?”
“ไหงท�าเป็นไขสือพูดแบบนั้นล่ะ ฟังนะ เดี๋ยวฉันจะไปหานายเดี๋ยวนี้แหละ”
“อืม แต่ว่า”
เขามองผนังตั้งแต่ด้านบนจนถึงด้านล่าง หลังจากยืนยันแน่ใจแล้วว่าไม่มี
ตรงไหนยื่นออกมา เขาก็พูดต่อ
“ถ้าไม่ใช่สไปเดอร์แมน ฉันว่าไม่ไหวหรอกนะ ต่อให้จะยึดเกาะยังไงก็ไม่มี
ที่ให้มือจับเลย เผลอๆ อาจเป็นสไปพลาดแมนแทนก็ได้ ฮะๆ....”
“ใช่เวลามาหัวเราะเล่นค�าฝืดๆ อยู่เรอะ!? เอาเป็นว่า”
ผมพาดสองขาลงบนขอบหน้าต่างสีโลหะสัมฤทธิ์
“ต้องหาทางหนีโดยไม่ให้รู้ตัว! ขืนเป็นงี้ฉันอดตายกันพอดี!”
7 เพลงโอเปร่าภาษาอิตาเลียนความยาว 4 องก์
17
