Page 23 - อ่านฟรี สักวันน่ะหรือจะถึงยามอาทิตย์อัสดง 7
P. 23
TOMO TAKABAYASHI
“แถมกระทั่งเจ้า จ. เอาแต่ใจยัง....ไม่ เรื่องนั้นช่างมันก่อน เรื่องลอร์ด
ฟอน ไครสท์มีความคืบหน้าบ้างหรือเปล่า”
“ก็นะ เจ้าตัวเป็นซะอย่างนั้นนี่นา”
สโนว์กุนเทอร์นอนอยู่ท่ามกลางหิมะและน�้าแข็ง สิ่งที่ดูคล้ายกระต่ายสีขาว
ตรงหว่างขาก็ขาวซีดยิ่งขึ้น สีใกล้เคียงศพของจริงมากกว่าอยู่ในสภาพเสมือนสิ้นลม
หายใจ
อีกด้านหนึ่ง พูดถึงโอคิคุกุนเทอร์ขนาดพกพา เขาหรี่ตาชั้นเดียวเรียวยาว
ที่เข้ากับผมด�าเงางามตัดเสมอกัน ขณะนั่งสถิตอยู่บนเก้าอี้โดยคาบยาสูบไปด้วย
เขาท�าตาเหม่อลอยไปไกล
“ไม่สบอารมณ์น่าดูเลย”
“ตามที่เห็นนั่นแหละ”
“....เกรตาไม่ค่อยได้นอนเลยนะ”
“จะว่าไปก็ใช่”
พอเป็นอะนิสซินาแล้ว เรื่องอื่นนอกเหนือจากการทดลองมักขึ้นต้นด้วย
‘จะว่าไป’ แทบทุกเรื่อง ถ้าตรงนี้มีน้องเล็กอยู่ก็คงดี เขานึกถึงร่างโวลฟรัมที่เคย
ท�าตัวเป็นพ่อเสียเต็มที่ขึ้นมา
ลอร์ดโวลฟรัม ฟอน บีเลอเฟลท์ผู้นั้นเองก็หายตัวไปตามอ�าเภอใจได้
เจ็ดวันแล้ว
“พ่อหายสาบสูญไปจนไม่มีอารมณ์จะนอนเลยด้วยซ�้ารึ”
“ในเวลาแบบนั้นก็ต้องใช้นี่แหละ!”
“อึก”
อะนิสซินาหันกลับมาเต็มที่ จนเส้นผมสีแดงราวจะแผดเผาส่งเสียงสะบัด
ดังฟึ่บ เส้นผมนั้นฟาดใส่คางเกวนดัลเต็มแรงเหมือนเล็งเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
“ผลงานยอดเยี่ยมใหม่ล่าสุดของข้าพเจ้า เด็ก-น้อย-เอ๋ย-จง-นอน”
นางหยิบหนังสือเล่มค่อนข้างบางออกมาจากชั้นด้านหลังที่มีหนังสือหนา
ปึ้กเรียงราย ถึงอย่างนั้นหนังสือที่หนาราวๆ สมุดบันทึกประจ�าวันของลอร์ดฟอน
ไครสท์ก็ดูจะหนักเกินไปสักนิดส�าหรับเด็กอยู่ดี
21
