Page 27 - อ่านฟรี สักวันน่ะหรือจะถึงยามอาทิตย์อัสดง 7
P. 27
TOMO TAKABAYASHI
หนุ่มวัยแปดสิบสองผู้ก�าลังอยู่ในช่วงวัยรุ่นมั่นใจว่าในปีนี้เขาเติบโตขึ้นมาก
เขาได้หมั้นหมาย ได้มีบุตรสาวบุญธรรมทั้งยังพิชิตนิสัยเลือกกินได้แล้ว
ด้วย ทว่า
“อึ้ก แหวะ....อะ อ้อก ฟู่”
อาการเมาเรือยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“ระหว่างไม่ได้เจอกันมาสักพัก แม้แต่วิธีอาเจียนก็ยังสมเป็นชายชาตรี
มากขึ้นเลยนะเจ้าคะ”
ข้างหลังเขามีเทพธิดาแห่งสนามรบ กีเซลามือหนึ่งด้านการเยียวยาคอย
ช่วยลูบหลังให้ช้าๆ แม้เรื่องที่พูดจะพูดไปส่งๆ แต่มือนางกลับอ่อนโยนเปี่ยมเมตตา
“สมชายชาตรีรึ....อ้อก....ข้าเป็นชายชาตรีมา อุ๊บ ตั้งแต่ไหนแต่ไร อุ๊บ”
“งั้นหรือเจ้าคะ?”
สองในสี่ของผู้ที่ติดตามมาด้วยกันกับกีเซลารีบแยกย้ายไปยังห้องในเรือ
กันแล้ว มีเพียงทหารวัยกลางคนผู้มีศีรษะเกลี้ยงเกลากับบุรุษผู้มีส่วนเนื้อตาสีขาว
มากดูไร้มนุษยสัมพันธ์เท่านั้นที่คอยเฝ้ามองอยู่ห่างๆ จากดาดฟ้าเรือ
“ใต้เท้า ไม่ไปต่อแถวรับมื้อเย็นหรือเจ้าคะ?”
“อย่าคุยเรื่อง ของกินสิ อุ้ก!”
“ช่วยไม่ได้หรอก ใต้เท้าโวลฟรัม ขุนนางทุกท่านไม่ค่อยได้เดินทางทางเรือ
แบบนี้กันสักเท่าไหร่นักนี่เจ้าคะ”
ในการเดินทางเร่งรีบที่มีชีวิตขององค์ราชาปีศาจเป็นเดิมพัน จะมามัวแต่
เลือกพาหนะอยู่ไม่ได้ อย่าว่าแต่เรือโดยสารหรูหราส�าหรับท่องเที่ยวเลย เรือนี้
ซอมซ่อระดับที่แทบไม่ต่างจากเรือสินค้าเลยด้วยซ�้า ถึงกระนั้นผู้คนก็ยังอัดกันอยู่
ในห้องแคบๆ โดยไม่ปริปากบ่น
มีอาหารให้สามมื้อต่อวัน โดยต้องเอาถ้วยซุปไปยืนต่อแถวยาว ถ้ามีเนื้อ
ดองเกลือรมควันก็ยังนับว่าดีอยู่ แต่บางวันมีแค่ขนมปังแข็งๆ ด้วยซ�้า
โวลฟรัมเองก็เคยได้รับการอบรมในฐานะทหารอยู่เหมือนกัน และเคย
อาศัยอยู่ในเรือฝึกทหารเรือหลายเดือนด้วย แต่พอตอนนี้ลองหวนกลับไปมองแล้ว
เขาเพียงแค่ถูก ‘เอาไปฝากไว้’ ในฐานะบุตรขุนนางทั้งสิบเท่านั้น การฝึกฝนที่เคย
25
