Page 13 - อ่านฟรี สักวันน่ะหรือจะถึงยามอาทิตย์อัสดง 7
P. 13
TOMO TAKABAYASHI
สินะ ประกายแตกต่างจากดวงตาของเจ้านี่นา”
“นั่นเพราะมุรา....โรบินจังหัวดีไม่ใช่หรอกเรอะ”
มุราตะ โรบินสัน เคนอยู่รถม้าคันหลัง ไม่รู้ท�าไมฟลินถึงไม่อยากให้พวกเรา
อยู่ด้วยกัน
“ยังไงก็ตาม ข้ามองว่างดงามออกนะ สีเหมือนยามค�่าคืนอันมืดมิดไร้ซึ่ง
กระทั่งแสงจันทร์....ได้ยินว่ามีผู้อยากได้มาครองถึงขั้นยอมทุ่มทรัพย์สินหมดตัวเลย
ด้วยซ�้า ถ้าเป็นสีที่งดงามถึงเพียงนี้ ที่เขาว่าเป็นยาอายุวัฒนะก็อาจจะเป็นความจริง
ก็ได้”
พอจินตนาการดูว่าจะกินเข้าไปยังไง ก็รู้สึกเหมือนโดนเอาไปขายอยู่ใน
ตลาดวัตถุดิบที่มณฑลเสฉวนเลย ที่มีพวกลูกลิง ลูกวัว หรือลูกกวางอะไรงี้
“เชอะ ท�าเป็นพูดดีไป ทางนั้นต่างหากที่หน้าตาสวยเชียว ต่อให้คนสวยๆ
ชมคนอื่นไปมันก็เหมือนแค่เสียดสีกันเท่านั้นแหละ”
“ตายจริง พูดจาเกี้ยวสตรีได้ช�่าชองเหลือเกิน แต่ทางข้าน่ะกลับกลัวหิน
ก้อนนั้นมากกว่าดวงตาของเจ้าอีกนะ”
เธอเอาปลายนิ้วเรียวเข้ามาใกล้หินสีฟ้าที่ห้อยอยู่ตรงอกผม
เธอท�าทีจะสัมผัสสีฟ้าเข้มที่แรงกล้ายิ่งกว่าท้องฟ้า แต่แล้วก็ชะงักไป
“....รู้สึกว่ามีพลังอันน่าหวาดหวั่น แล้วก็ความหมายอันล�้าลึกอยู่ แน่นอน
แค่มีรูปลักษณ์เป็นตราตระกูลวินคอท ส�าหรับคนของคาโลเรียก็ถือว่าเป็นของพิเศษ
แล้ว”
“ถ้าเรื่องที่อาดัลแบร์ทพูดเป็นความจริง พวกเธอก็ตอบแทนบุญคุณเขา
ด้วยความแค้นนี่นา แหงอยู่แล้วที่จะรู้สึกเหมือนมีชนักติดหลัง แล้วพอเห็นตรา
ตระกูลก็คงรู้สึกแย่ด้วยแหละนะ”
“อย่าเข้าใจผิดสิ ตระกูลกิลบิทเพิ่งถูกตั้งขึ้นหลังจากนั้นตั้งนาน ไม่เกี่ยวข้อง
กับพวกคนวางแผนเมื่อตอนนั้นหรอก”
“งั้นท�าไมป่านนี้แล้วถึงยังตามหาทายาทวินคอทอยู่อีกล่ะ?”
“ถ้ารู้เรื่องนั้นแล้วจะยอมให้ความร่วมมือกับแผนการเราโดยไม่พยายาม
หนีหรือเปล่า?”
11
