Page 38 - อ่านฟรี ห้วงเวลารักของสองเรา
P. 38
ห้วงเวลารักของสองเรา
“เข้าใจแล้ว ตอนนี้เข้าใจแล้ว”
“หืม?”
“เข้าใจแล้วว่าตัวเองตั้งตารอคอยการได้พบกับอาเมะจังขนาดไหน”
“เอ๋”
เพราะอาจารย์ท�าหน้าจริงจังพูดออกมาชัดถ้อยชัดค�า หน้าผมจึงย้อมเป็นสีแดง
แปร๊ดอย่างไม่อาจทานทนกับอาการใจเต้นรัวได้
“ปะ เป็นอะไรเหรออาจารย์?”
อยากเจอบ้าง ตั้งตารอคอยบ้าง ผมเพิ่งเคยได้รับค�าพูดเช่นนี้เป็นครั้งแรก
เกิดมาเพิ่งเคยได้รับความรู้สึกดีๆ อย่างบริสุทธิ์ใจจากผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว
อาจารย์เมินอาการหวั่นไหวของผมแล้วกอดอกลงบนโต๊ะ พอขยับเข้ามาในระยะ
ประชิดก็ขมวดคิ้วพูดจาขึงขังด้วยแววตาคมปลาบ
“ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวหรอกนะ ถ้าไม่ได้เจออาเมะจังอีกแล้วต่างหากถึงจะ
ตัวคนเดียว”
“อะ อาจารย์... พูดอะไร ไม่มีเพื่อนคนอื่นเหรอ?”
“ไม่มีหรอก คนรู้จักน่ะมีแต่ไม่ใช่เพื่อน ...จะว่าไปอาเมะจังก็ไม่ใช่เพื่อนนะ”
“ผมเป็นนักเรียนนะ”
“นักเรียนงั้นรึ...”
มาถึงขั้นนี้แล้วอาจารย์ยอมรับเรื่องที่ว่านี้เงียบๆ แล้วท�าคอตกดูหงอยเหงา
ห่อเหี่ยวลงทันใด ก่อนจะมองออกไปไกลๆ ยังที่ไหนสักแห่งซึ่งไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่า
ราวกับเด็กที่ไม่รู้จะท�าอย่างไรดีแล้วพึมพ�าออกมา
“มันคือการปฏิวัติ เกิดการปฏิวัติขึ้นแล้วล่ะ”
“ปฏิวัติเหรอ...?”
การปฏิวัติ ดวงตาของอาจารย์ฉายประกายคมมองกลับมายังผม หยดน�้าไหลลง
จากกระป๋องชาซึ่งวางเอาไว้ด้านข้าง ...ผมพลาดโอกาสจะเอ่ยค�าขอบคุณส�าหรับน�้าชาไป
เสียแล้ว
ช่วงสุดสัปดาห์ที่นานๆ ทีจะมีอากาศแจ่มใส คุณป้าตรงประชาสัมพันธ์พาเด็ก
34
