Page 42 - อ่านฟรี ห้วงเวลารักของสองเรา
P. 42
ห้วงเวลารักของสองเรา
ผมก็ยิ่งสับสน
อุ๊ ผมครางแล้วก้มหน้าลงซ่อนหน้าแดงๆ เอาไว้
“ไม่ได้ๆ ต้องเรียนหนังสือสิ ไม่ใช่มัวแต่คุยเล่นกัน”
เด็กสาวแทรกขึ้นมาเหมือนไม่คิดอะไรจากที่นั่งด้านข้าง บรรยากาศถึงได้สงบลง
เธอโบกมือขวาไปมาด้วยสีหน้าจริงจัง อาจารย์หยุดนิ่งอ้าปากค้าง
“...นั่นสินะ?”
ผมหลุดหัวเราะออกมา เหมือนโล่งใจที่ทางหนีเปิดออกแล้วและตลกหน้าอึ้งของ
อาจารย์
“ต้องเรียนสิ เรียน!”
เข็มของนาฬิกาชี้บอกเวลา เหลืออีกสิบนาทีจะหมดชั่วโมงเรียน
ผมจ้องมองหนังสือเรียนและอดทนกับความหวานที่หลงเหลือในใจซึ่งเจี๊ยวจ๊าว
กันอยู่ในอกจนจักจี้ ในที่สุดออดหมดชั่วโมงก็ดังขึ้น เด็กสาวเอ่ยว่า “ฉันต้องรีบไปดูทีวี!”
แล้วรีบกลับบ้านไป
อาจารย์ซึ่งนั่งนิ่งบนเก้าอี้อยู่อย่างนั้นพึมพ�าเรียกผม
“...อาเมะจัง”
ผมเก็บดินสอกดลงกระเป๋าดินสอแล้วตอบว่า “อืม?”
“โกรธเรื่องเมื่อกี้เหรอ”
“เอ๊ะ เปล่า ไม่ได้โกรธครับ”
“ขอโทษนะ”
“บอกว่าไม่ได้โกรธจริงๆ”
แม้ผมจะฝืนยิ้มให้พลางเก็บหนังสือเรียน แต่อาจารย์ผู้นั่งอยู่ตรงหน้าก็ย่นหัวคิ้ว
ด้วยท่าทางปวดร้าว และยังคงสังเกตท่าทีของผมอย่างกังวลใจ ปากยื่นนิดๆ เหมือนกับ
ก�าลังงอน
“คิดว่าขอโทษนะ แต่ฉันยังหงุดหงิดอยู่นิดหน่อย”
“อาจารย์ ไม่ได้คิดจะขอโทษเลยนี่...”
“ถ้าอาเมะจังคิดว่า ‘ขอโทษซะ’ แปลว่าฉันผิดจริงๆ สินะ”
“ไม่ใช่ว่าอยากให้ขอโทษอะไรสักหน่อย...อาจารย์ เป็นอะไรไป?”
38
