Page 44 - อ่านฟรี ห้วงเวลารักของสองเรา
P. 44
ห้วงเวลารักของสองเรา
อยู่ๆ ก็มาเรียกชื่อ...
“ท�าไมล่ะ ชอบอะไรกัน แบบนั้นมัน”
“อาเมะจังช่วยต่อว่าฉัน ทั้งที่เราทัศนคติไม่ตรงกัน แต่ฉันกลับรู้สึกว่าในส่วนลึก
ตรงไหนสักแห่งของเราเข้ากันได้พอดี เพราะงั้นพออยู่ด้วยกันแล้วถึงได้รู้สึกใจสงบ อาเมะจัง
คุยสนุกแล้วก็ท�าท่าท�าทางน่ารัก ไม่อยากห่างกันเลย อยากกอดแล้วก็จูบไปทั่วทั้งตัว”
“ยะ อย่าถือโอกาสตอนชุลมุนมาเนียนพูดจาลามกนะ”
“ก็ชอบนี่นา เลยอยากท�าอะไรลามก”
...ผมเข้าใจ แต่เปล่า ไม่ใช่เรื่องลามก...ผมเข้าใจความหมายในค�าพูดของอาจารย์
พวกเรามีนิสัยตรงข้ามกันก็เลยขัดแย้งกันบ่อยครั้งและมีมุมมองแตกต่างกันอย่าง
ชัดเจน แต่พออยู่ด้วยกันแล้วกลับรู้สึกใจสงบ สัญชาตญาณเข้าใจว่าเราคงมีจุดที่คล้ายกัน
ในส่วนที่ไม่อาจเติมเต็มได้ด้วยสายตาหรือค�าพูด
ถ้าสมมติว่ามีสีและจังหวะอันเป็นลักษณะเฉพาะ ผมกับอาจารย์จะต้องมีสีเดียวกัน
และเปล่งเสียงร้องออกมาในจังหวะเดียวกันแน่นอน
“...อาเมะจังช่วยชอบฉันได้ไหม?”
“พะ พอสักที”
แต่ถึงจะว่าอย่างนั้นผมก็ไม่สามารถยอมรับได้อย่างง่ายดาย
ที่เราเข้ากันได้และอยู่ด้วยกันแล้วรู้สึกสบายใจนั้น เพื่อนกันก็มีแบบนี้เหมือนกัน
ไม่ใช่หรือ ส�าหรับผมที่มีความปรารถนาแสนธรรมดาว่าสักวันหนึ่งอยากมีความรักอ่อนโยน
กับเด็กผู้หญิงน่ารักเรียบร้อย เส้นทางที่หลุดนอกกรอบสามัญส�านึกปกติอย่างการเป็น
คนรักกับผู้ชายมันไม่ใช่เส้นทางที่จะก้าวเดินออกไปได้ด้วยค�าว่าขอบคุณเพียงค�าเดียวได้
“อาเมะจังไม่ชอบฉันเหรอ?”
“ไม่ได้ไม่ชอบหรอก... แต่เรามาคุยกันแบบนี้ผมก็คิดว่าแปลกๆ นะ”
“ช่วยชอบกันจนถึงขนาดช่างเรื่องแปลกๆ ไปได้เถอะนะ”
อาจารย์สารภาพรักซ�้าอีกครั้งอย่างตรงไปตรงมาด้วยน�้าเสียงสงบเยือกเย็นแฝง
ความรู้สึกมุ่งมั่นและมั่นคง
“มันเกินกว่าที่ผมจะรับไหวครับ”
“เกินรับไหว? ...เกินรับไหวไปชั่วชีวิต?”
40
