Page 15 - อ่านฟรี! เพื่อนบ้านแสนดีขอไออุ่นทีเถอะ (เล่มเดียวจบ)
P. 15
SACHI UMINO
สันหลังยำว ดังนั้นจึงรีบแต่งตัวออกจำกห้อง เพื่อไปที่กรมสวัสดิภำพแรงงำน
ั
ิ
ห้องของเขำคือห้องตรงกลำงช้นสอง รีบไปทักทำยห้องข้ำงเคียงเสียแต่เน่นๆ
จะดีกว่ำ โทโมฮำรุคิดในใจขณะล็อกกุญแจ ประตูห้องข้ำงๆ เปดออกในจังหวะน้นพอด ี
ั
ี
ิ
ผู้ท่ชะโงกหน้ำออกมำเป็นชำยร่ำงสูง สวมเส้อเช้ตกับกำงเกงสแล็กสีด�ำ ถือถุงขยะไว้ใน
ื
มือข้ำงหนึ่ง ชำยคนนั้นชะงักเมื่อโผล่ออกมำได้ครึ่งตัว
แดดยำมเช้ำสว่ำงจ้ำเกินไปส�ำหรับคนท่จัดห้องมำท้งคืน โทโมฮำรุจึงเห็นใบหน้ำ
ี
ั
ของอีกฝำยไม่ชัดในครั้งแรก รู้แค่ว่ำเป็นคนตัวสูงพอสมควร เกินกว่ำเขำซึ่งมีส่วนสูงตำม
ึ
มำตรฐำนประมำณหน่งช่วงหัว อำยุอำนำมน่ำจะมำกกว่ำโทโมฮำรุ ผมค่อนข้ำงยำวและ
หยักศก ดูแล้วไม่น่ำใช่พนักงำนบริษัทท่วๆ ไป คงจะท�ำอำชีพท่มีอิสระด้ำนกำรแต่งกำย
ั
ี
และทรงผมมำกกว่ำ
้
�
ั
ั
ื
ู
ู
ิ
ุ
ี
ั
ี
เขำวเครำะห์ในใจขณะทมอยงเสยบกญแจคำร ชำยผ้แต่งดำทงตวเดนออกมำ
ิ
่
ี
ื
ี
ั
จำกห้องแล้วผงกหัวให้ กล่นบุหร่จำงๆ ลอยมำทุกคร้งท่เขำเคล่อนไหว คร้นพยักหน้ำ
ั
ิ
ตอบ อีกฝำยก็ยิ้มให้เล็กน้อย
“อยู่ห้องข้ำงๆ เหรอ?”
ิ
เสียงแหบทุ้มเอ่ยถำม สมองเบลอๆ จึงเร่มท�ำงำนในท่สุด โทโมฮำรุรีบยืดตัวตรง
ี
“อะ ใช่ครับ! ผมชื่ออำซำโนะ เพิ่งย้ำยมำเมื่อวำน ฝำกเนื้อฝำกตัวด้วยนะครับ”
“สวัสดี ฉันชื่อมิคำเงะ”
ขอฝำกตัวด้วยเช่นกัน มิคำเงะค้อมศีรษะให้เล็กน้อย โทโมฮำรุจึงรีบค้อมตัวให้
เช่นกัน
ั
ึ
เม่อยืดตัวข้นอีกคร้งและได้เห็นหน้ำตำของอีกฝำยชัดๆ ก็ถึงกับชะงักไป เพรำะ
ื
เพิ่งสังเกตเห็นว่ำอีกฝำยมีใบหน้ำที่หล่อเหลำปำนเทพบุตรทีเดียว
ดวงตำของมิคำเงะเป็นสองช้นชัดเจนรับกับแพขนตำยำว ผิวขำวจนน่ำตกใจ ขำว
ั
ิ
ึ
ี
ชนิดท่นึกสงสัยเลยว่ำปๆ หน่งได้ออกมำรับแดดบ้ำงหรือเปล่ำ แต่ริมฝปำกท่ประดับรอยย้ม
ี
13
