Page 13 - อ่านฟรี! เพื่อนบ้านแสนดีขอไออุ่นทีเถอะ (เล่มเดียวจบ)
P. 13

SACHI UMINO


                ท่เหลือคงไม่ต้องสำธยำยแล้วว่ำเกิดอะไรข้น โทโมฮำรุหลงเช่ออุบำยต้นๆ ท่พวก
                                                                  ื
                                                                      ี
                  ี
                                              ึ
                                                           ื
                                                                �
                                                            ึ
                                                       ั
          มิจฉำชีพชอบใช้ และมอบเงินเก็บอันน้อยนิดให้คนรักไป ฝำยน้นซำบซ้งจนน้ำตำไหล บีบ
          มือเขำพร้อมบอกว่ำ “ถ้ำแม่หำยดีเมื่อไร พวกเรำไปเยี่ยมท่ำนที่ต่ำงจังหวัดด้วยกันเถอะ”
          ...จำกนั้นก็หำยตอมไปเลย
                ควำมส้นหวังรุนแรงถำโถมเข้ำใส่เม่อรู้ว่ำถูกหลอก แต่เหมือนเครำะห์ซ้ำกรรมซัด
                                         ื
                                                                  �
                      ิ
          เพรำะหลังจำกน้นไม่นำนเขำดันล้มปวยเข้ำโรงพยำบำลติดกันหลำยวันจนต้องลำออกจำก
                     ั
          งำนไปทั้งอยำงนั้น เงินในบัญชีที่ร่อยหรออยู่แล้วจึงแทบจะหำยวับไปในพริบตำ
                                       ื
                                                                       ี
                                    ิ
                ขืนปล่อยไว้อย่ำงน้มีหวังส้นเน้อประดำตัวแน่นอน โทโมฮำรุตัดสินใจย้ำยท่อยู่
                              ี
                             ี
           ื
                                                            ี
          เพ่อลดรำยจ่ำยและพุ่งไปท่บริษัทจัดหำห้องเช่ำทันที โดยเน้นหำห้องท่รำคำถูกก่อน และ
          ห้องที่บริษัทแนะน�ำมำก็คือห้องในอะพำร์ตเมนต์แห่งนี้
                (เพรำะอะไรกันนะ...เป็นห้องท่เคยถูกโจรยกเค้ำเหรอ ถ้ำใช่ก็แย่เลย...หรือว่ำเคย
                                      ี
          มีคนฆ่ำตัวตำย...)
                                                         ี
                       ั
                ถึงอย่ำงน้นค่ำเช่ำสำมหม่นรวมค่ำส่วนกลำงก็เป็นรำคำท่แสนเย้ำยวน อยู่ๆ ไป
                                   ื
                                        ี
          ก่อนจนกว่ำจะได้งำนใหม่แล้วกัน ขณะท่เขำปลอบใจตัวเองก็ได้ยินเสียงอะไรบำงอย่ำง
          ฟำดกับประตูกระจกดังแปะ
                                                        ึ
                แมลงเหรอ กลำงดึกแบบน้อีกฟำกของประตูระเบียงซ่งยังไม่ได้ปดม่ำนน้นมืด
                                                                      ั
                                     ี
          สนิท ระหว่ำงสอดส่ำยสำยตำหำต้นตอของเสียงก็เหลือบไปเห็นอะไรขำวๆ แปะอยู่กับ
          กระจก

                                                                    ิ
                                                            ั
                เฮ้ย โทโมฮำรุอุทำนเสียงหลง แวบแรกนึกว่ำก้อนขำวๆ น่นคือท้องจ้งจก แต่
                                                   ั
          ปรำกฏว่ำไม่ใช่ ส่งท่มีลักษณะคล้ำยใบเมเปลขนำดเล็กน้นคือฝำมือของเด็กอย่ำงไม่ต้อง
                        ี
                      ิ
          สงสัย
                โทโมฮำรุถึงกับลืมหำยใจ จังหวะที่ลุกขึ้นสำยตำเคลื่อนจำกต�ำแหน่งเดิม ฝำมือ

          เล็กๆ ที่แปะบนกระจกก็หำยไปเสียแล้ว หรือจะตำฝำดนะ เขำเขยิบเข้ำไปใกล้ ทันใดนั้น


                                         11
   8   9   10   11   12   13   14   15   16   17   18