Page 14 - อ่านฟรี! เพื่อนบ้านแสนดีขอไออุ่นทีเถอะ (เล่มเดียวจบ)
P. 14
่ ื ุ
เพอนบ้านแสนดีขอไออ่นทีเถอะ
กระจกทั้งบำนก็สะเทือนเหมือนถูกลูกบอลกระแทกจำกด้ำนนอก
“เหวอ!?”
ี
ั
่
ร่องรอยบำงอยำงปรำกฏข้นพร้อมเสยงดงแปะ ฝำมอ มนคอรอยฝำมอเล็กๆ ท ี ่
ึ
ื
ื
ื
ั
เห็นชัดไปถึงลำยนิ้วมือ กระจำยอยู่ทั่วบำนประตูกระจก ทั้งที่ข้ำงนอกไม่มีใครอยู่เลย
โทโมฮำรุท�ำได้แค่ทรุดน่งอยู่ตรงน้น เงยหน้ำมองรอยฝำมือท่ปรำกฏข้นเร่อยๆ
ั
ื
ั
ี
ึ
อย่ำงตกตะลึง
(นี่สินะ...ที่มำของสำมหมื่นเยน...!)
เข้ำใจแล้วว่ำท�ำไมทำงบริษัทถึงตอบแบบก�ำกวมว่ำ “ผู้เช่ำบำงท่ำนก็ไม่ใส่ใจ” คน
เรำต้องจิตแข็งขนำดไหนกันถึงจะอยู่ได้โดยไม่ใส่ใจกับสิ่งนี้
ห้องที่เขำเช่ำ มันมีปรำกฏกำรณ์เหนือธรรมชำตินี่เอง
วันแรกที่ย้ำยมำโทโมฮำรุไม่ได้นอนเลยจนถึงเช้ำ
ี
ื
แม้จะนึกเสียใจเม่อรู้ท่มำของค่ำเช่ำแสนถูก แต่เขำก็ไม่มีเงินส�ำหรับย้ำยห้องอีก
ี
ี
รอบแล้ว และไม่รู้จะไปหำห้องท่ค่ำเช่ำถูกขนำดน้ได้จำกท่ไหนด้วย หลังเดินไปปดผ้ำม่ำน
ี
ี
ท้งท่ขำส่นหงึกหงัก หน้ำซีดเป็นไก่ต้ม โทโมฮำรุก็อดทนจนผ่ำนพ้นมำได้ด้วยกำรกล่อม
ั
ั
ตัวเองว่ำ เสียงใดๆ ก็ตำมที่เกิดขึ้นด้ำนนอกถือเป็นเสียงลม เขำเป็นพวกใจปลำซิวก็จริง
แต่มีควำมอดทนสูงทีเดียว
ี
นอกจำกรอยฝำมือบนประตูกระจกแล้ว ยังมีเหตุกำรณ์ล้ลับเกิดตำมมำอีกหลำย
ั
ึ
ั
ระลอก ต้งแต่กอกน้ำในครัวเปดเอง ประตูตู้เก็บของส่นกุกกัก ไปจนถึงไฟดับพ่บกะทันหัน
�
ั
เพ่อบังคับตัวเองไม่ให้หันไปสนใจส่งเหล่ำน้นโทโมฮำรุจึงต้งหน้ำต้งตำจัดของท้งคืนจนเสร็จ
ื
ั
ิ
ั
ั
เรียบร้อย โดยแลกมำกับอำกำรปวดศีรษะเพรำะอดนอนจนถึงเช้ำ
เสียงประหลำดเงียบลงเม่อแสงแห่งอรุณสำดส่องเข้ำมำผ่ำนผ้ำม่ำนหน้ำประต ู
ื
กระจก โทโมฮำรุอยำกจะล้มตัวนอนเสียเดี๋ยวนี้ แต่คนตกงำนอย่ำงเขำไม่มีเวลำมำท�ำตัว
12
