Page 60 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 3
P. 60

เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 3
          58 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 3

                                                               ั
                                                               ้
                                                                 ็
                                           ั
                                                     ิ
                                                     ้
                  ี
                “เรยบรอย” วาดเสรจเขายงเอาพกนแตะลงบนนวโป‡ง จากนนกออกแรง
                      ้
                                     ั
                                ็
                                          ู
                                          ่
          กดลงบนจมูกฉัน “ไม่ได้พกตราประทับมาด้วย ถูไถอันน้ไปก่อนแล้วกัน มา ลอง
                                                     ี
          ดูสิ” พูดแล้วเขาก็ส่งกระจกมาตรงหน้าฉัน
                ฉันคว้ากระจกมาแล้วถือโอกาสแจกก�าปัœนให้เขาทีหนึ่ง จากนั้นพูดด้วย
          น�้าเสียงสะอึกสะอื้น “ท่านวาดข้าจนเป็นอะไรไปแล้ว...” เอะ จะว่าไป เขาวาดได้
                                                   ี
                                                  ี
                                            ่
                                            ี
                              ë
                 ิ
                              ั
                                                    ิ
                                                                   ื
                                                             ี
                                                             ้
          ไม่เลวจรงๆ วาดดอกโบตนและดอกเหมยทสดใสมชวตชวาเช่นนบน ‘พ้นท’ ท   ่ ี
                                                                     ่
                                                                     ี
                                                       ี
                                             ี
                          ี
          ท้งเล็กท้งแคบขนาดน้ด้วยความรวดเร็วระดับน้ออกมาได้ ต้องบอกว่าเขาร้ายกาจ
           ั
                ั
          อย่างแท้จริง
                “น่าประทับใจอะไร ข้าเองก็วาดได้ เอาพู่กันมาให้ข้า” แต่ว่า ‘หวงซ่าง’
                 ิ
                                                               ิ
          ผู้สูงÈักดìไม่ใช่คนโง่ จะยอมให้ฉันวาดหน้าแมวบนใบหน้าอันสูงÈักดìของเขาอีก
                                ิ
                                  ู
                     ั
                           ั
          ได้อย่างไร ครนแล้วฉนจึงเรมข่เข็ญและหลอกล่อด้วยผลประโยชน์ โดยการตบ
                                ่
                     ้
                                      ั
                                                             ึ
                                                 ี
                                                         ึ
          เตียงใต้ก้นแล้วเอ่ยเอาใจ “ไม่อย่างน้นข้าแบ่งเตียงน่ให้ท่านคร่งหน่งเป็นอย่างไร?
          มิฉะนั้นหลังจากวันนี้ท่านห้ามเหยียบเข้ามาในที่ของข้า!”
                “เจ้า! เจ้า!” เขาอ้าปากกว้าง น้วมือช้ท่ปลายจมูกของฉันไม่หยุด ท่าทาง
                                             ี
                                              ี
                                        ิ
          ราวกับใกล้จะขาดอากาÈ
                ‘เจ้าไม่ต้องการÈีรÉะแล้ว’ ใช่หรือไม่ อ่าฮะ ฉันบังอาจ ฉันก�าเริบเสิบสาน
                                                          ิ
                                                              ี
          ÈีรÉะของฉันหากชอบก็เอาไปได้เลย ฉันอย่างไรก็ได้ ฉันยังมีส่งใดท่ไม่กล้าท�าอีก
                                                        ิ
                                                        ้
                                                                       ื
                                                                    ่
                                                                    ื
                                                                 ิ
                                                               ่
                                                                 ้
                                                           ้
                                       ิ
                                    �
                          ้
                                          ั
                          ู
                              ู
                “ท่านคงจะร ขาพดจรงทาจรง” ฉนมองเขาคลายยมคลายไมยม ยนมอ
                                 ิ
                            ้
                                                    ้
          ออกไปข้างหนึ่งแล้วกางนิ้วทั้งห้าแบออก “ได้ ข้านับถึงห้า หนึ่ง...สอง...”
                                                            ี
                     ี
                ชีวิตน้ของเขา คนท่กล้าข่มขู่เขาคล้ายว่าจะไม่มีจุดจบท่ดี ทว่าฉันกลับ
                                ี
          เป็นข้อยกเว้น ฉันเป็นข้อยกเว้นอันมากมายของเขา...
                “สาม...สี่...”
                                             ี
                สุดท้ายเขาก็ยอมจ�านนราวไก่ตัวผู้ท่สู้แพ้ ใช้สายตาสังหารคนมองฉัน
          พร้อมกับเอ่ยอย่างเคียดแค้นว่า “เจ้า พูดค�าไหนค�านั้น?”
                “อะไรนะ?” อา อย่าโมโห จดจ�าไว้แล้ว ก็แค่แบ่งเตียงคร่งหน่งให้เขา ฉัน
                                                               ึ
                                                           ึ
          ตบหน้าอกแล้วเอ่ยว่า “ข้า พูดค�าไหนค�านั้น”
                เขากัด¿ันแล้วปิดตาลง ย่นใบหน้าลายพร้อยเหมือนจะไปบุกน้าลุยไ¿
                                                                  �
                                     ื
   55   56   57   58   59   60   61   62   63   64   65