Page 63 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 3
P. 63

ี
                                                                     ี
                                                          ี เย่ยนเสวียเสว่ย
                                                         เย่ยนเสวียเสว่ย 61
                                                          ี
                  “ท้องของข้า ข้าจ�าได้แล้ว ในท้องของข้ามี...ข้าต้งครรÀ์ ในท้องของข้าม ี
                                                       ั
           เด็กคนหน่งใช่หรือไม่ อิงอ้ท่านว่าใช่หรือไม่ ไม่ ท่านไม่รู้ ชิงเอ๋อร์รู้ ไม่เช่อท่านไป
                   ึ
                                ี
                                                                   ื
           ถามนาง...”
                                                                       ี
                                     ั
                  เขาสูดลมหายใจสองคร้ง ส่งชามลายครามสี¿‡ามาท่ปากฉัน “ด่มน่ลง
                                                                     ื
                                                            ี
           ไปซะ ดื่มแล้วก็จะไม่ปวดแล้ว”
                    ื
                                                                      ื
                                                                   ึ
                                                 ิ
                                     �
                  “ด่ม...” ฉันจ้องมองยาน้าสีด�าในชามน่งงัน ดวงตาเบิกกว้างข้นเร่อยๆ
           แล้วยกมือขึ้นปัดชามลายครามพลิกคว�่าทันที “อา...! ข้าไม่ดื่ม อย่าให้ข้าดื่มอีก
           เลย! ได้โปรดอย่าให้ข้าดื่มอีก! ลูกของข้า! ข้ามีลูก อย่าให้ข้าดื่มอีกเลย...”
                  เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป จับบ่าฉันเขย่าพร้อมกับเอ่ยว่า “ไม่มีลูก เจ้ามีสต ิ
           หน่อย!”
                                             ี
                                            ี
                  “ไม่มีลูก? จะไม่มีได้อย่างไร อยู่ท่น่ ท่านลูบดูสิ” ฉันดึงมือของเขามาลูบ
           บนท้อง จากน้นก็ผลักเขาออก “ไม่ ท่านห้ามแตะต้อง! ท่านจะท�าให้ลูกข้าตาย
                       ั
           ท่านจะท�าให้เขาตาย! เอ๋? ท่านคือ...ท่านคือ...” ฉันกะพริบตาอย่างงุนงง “ท่าน
                                           ี
           หน้าตาคุ้นมาก ท่านคือ...” ฉันมองคนท่อยู่ตรงหน้าซ้ายขวา นานพอสมควรก ็
           กรีดร้องข้นมา “เพช¬¦าต...ท่านคือเพช¬¦าต...! ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย ใครก็ได้
                   ึ
           ช่วยข้าด้วย...!”

                  “ไม่...” เขาถูกเสียงกรีดร้องของฉันท�าให้ตื่นตะลึง เท้าไม่มั่นคงเล็กน้อย
           “ข้าคืออิงอี้ เจ้าลองดูอีกที ข้าคืออิงอี้ผู้นั้น!”
                  พอเห็นเขาเข้ามาฉันก็ดึงผ้าห่มข้นมาห่อตัวไว้เหมือนก่อนหน้าน้ “ปล่อย
                                           ึ
                                                                   ี
           ข้า ปล่อยข้าไปได้หรือไม่!”
                  “½†าบาท!” โยวเหอยืดกายขวางเขาไว้ ปากก็เอ่ยค�าพูดก�าเริบเสิบสาน
           “ทรงหลบไปก่อน รอฮองเฮาสงบลงแล้วค่อยเสด็จมาเยี่ยมก็ไม่สายเพคะ”

                                                                    ็
                                                              ุ
                                           ั
                                                                      ั
                               ั
                  เขาพยายามระงบอารมณ์ของตวเองเป็นอย่างยง ทว่าสดท้ายกระงบไว้
                                                       ิ
                                                       ่
           ไม่ได้ หมัดหนึ่งอัดเข้ากับเสาเตียงแล้วเอ่ยค�ารามด้วยความโกรธ “เมื่อครู่ยังดีๆ
           อยู่เลย! เจ้าแสร้งท�า ข้าบอกว่าเจ้าแสร้งบ้าๆ บอๆ!” พูดแล้วเขาก็ผลักโยวเหอ
           ออกและกระโจนขึ้นมาบนเตียงดึงทึ้งผ้าห่มของฉัน
                  ฉันปิดผ้าห่มแน่นร�่าไห้ ส่วนโยวเหอที่อยู่ด้านหนึ่งร้องตะโกน “½†าบาท”
   58   59   60   61   62   63   64   65   66   67   68