Page 24 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 3
P. 24

เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 3
          22 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 3

                พระอาทิตย์ข้นและก็ตกอีก ต้งแต่ต้นจนจบฉันน่งอยู่ตรงหน้าต่างมอง
                           ึ
                                                       ั
                                        ั
          ออกไปข้างนอก ไม่รู้จักความง่วงไม่รู้จักความหิว เพียงรับน้าชาท่ส่งมาจิบอึกหน่ง ึ
                                                           ี
                                                       �
                                                         ั
                  ้
                                                            ้
                                                            ั
                            ้
                            ั
                                         ็
                                                       �
                  ั
                        ้
                        ั
                                                                     ็
                                                                      ็
          เป็นบางครงเท่านน ครนเวลาอาหารเยนผ่านพ้นไปนางกานลทงสองนางกเกบ
          อาหารเย็นชืดและวางขนมสองสามจานท้งไว้แล้วจากไปอีกคร้ง แค่เสียงปิดประต ู
                                         ิ
                                                         ั
          เบาๆ ก็ท�าให้ตกใจได้ ฉันตกจากเก้าอี้ลงไปที่พื้น พอคิดจะลุกขึ้นมือเท้ากลับไร้
          เรี่ยวแรง เลยนอนคว�่ากับพื้นหลับตาลงพักผ่อนเสียเลย
                ในตอนนั้นเองมีคนผลักประตูเข้ามา “ฮองเฮาเพคะ!”
                                                                    ื
                ¿ังแล้วช่างคล้ายกับเสียงของแม่นมเหนียนผู้ดูแลหกกองงาน เม่อฉัน
               ึ
                     ็
          ลมตาข้นมองกจริงดงคาด ไม่รอให้นางเข้ามาใกล้ก็มีองครักÉ์พกดาบสองนาย
                          ั
           ื
          พุ่งถลันเข้าประตูมาแล้ว Àาพตรงหน้าพลันไม่ชัดเจน จากนั้นทั้งสองคนก็ยืดตัว
          ขวางอยู่ด้านหน้านางแล้ว
                “ฮ่องเต้รับสั่งอย่างเด็ดขาด ไม่ว่าผู้ใดก็ห้ามรบกวนฮองเฮา!” ระหว่างที่
          พูดมือของท้งสองก็กุมด้ามดาบ ถึงเผชิญหน้ากับผู้ดูแลหกกองงานก็ไม่ไว้หน้า
                   ั
          แม้แต่น้อย
                          ั
                              ั
                “ข้าจะกล้าขดค�าส่งท่ไหนกัน” พูดแล้วหญงชราก็วางถ้วยต๋นลง ดงม้วน
                                                                   ึ
                                                              ุ
                                ี
                                                 ิ
                                   ื
          สาสน์สีเหลืองออกมาจากแขนเส้อกว้าง ราชโองการในมือของนางสะบัดกางออก
                                                 ึ
                  ี
          ดังพ่บ ผู้ท่อยู่ด้านหน้าต่นตะลึงแล้วคุกเข่าลงข้างหน่งค�านับในทันที “ฮ่องเต้รับส่ง ั
                            ื
             ึ
                                    ี
                            ั
          ให้ข้ามาดูแลฮองเฮา ต้งแต่พรุ่งน้เป็นต้นไปสามารถพาฮองเฮาเดินเล่นบริเวณ
          สวนด้านหน้าได้ อุดอู้อยู่แต่ในห้องคงจะท�าให้พระนางหดหู่แย่แล้ว”
                “รับพระบัญชา!”
                องครักÉ์ท้งสองนายถอยออกไป หญิงชราแซ่เหนียนรีบเข้ามาประคอง
                         ั
                                                      �
             ึ
                 ื
          ฉันข้น เม่อเห็นฉันอ่อนปวกเป‚ยกราวดินเลนเละๆ ก็ยกน้าแกงโสมบนโตะมาแล้ว
          บีบปากฉันกรอกลงมาอย่างไม่พูดให้มากความ
                “แค่ก...แฮกๆ...”
                นางไมสนใจว่าฉนสาลกอยหรอไม จวบจนกรอกนาแกงในถวยใหฉนจน
                                                               ้
                                                                   ้
                                                                    ั
                     ่
                                     ่
                                  ั
                                           ่
                                       ื
                                     ู
                                                       �
                                                       ้
                               �
                             ั
                                                        ั
          หมดนางถึงค่อยปล่อยมือ ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าขนมพวกน้นจะท�าให้ส�าลักตาย
          นางคงบีบปากฉันแล้วยัดเข้ามาต่อ
   19   20   21   22   23   24   25   26   27   28   29