Page 26 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 3
P. 26

เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 3
          24 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 3

                ี
                                                ั
          เอ่ยเกล้ยกล่อมฉันอย่างหน้าไม่อาย ฮ่องเต้คนน้น เขารู้นิสัยฉัน แล้วฉันจะไม่รู้
          นิสัยเขาได้อย่างไร ราชวงÈ์ของเขา บ้านเมืองของเขา เขาจะต้องไม่มีทางให้ใคร
                                                 ั
                                                          ี
                                       ิ
                                      ่
          เข้ายึดครองแม้แต่นิดเดียวแน่ พ้นทช่งหยางพวกน้นเขาต้องเรยกคืนมาแน่นอน
                                   ื
                                      ี
                 ั
          ถึงเวลาน้นองค์ชายหรือองค์รัชทายาทคนหน่งนับเป็นอะไร เขามีโอรสมีทายาท
                                             ึ
                          ึ
          มากมาย สละไปหน่งคนนับเป็นอะไร ดวงตาของเขาไม่มีทางกะพริบแม้แต่แวบ
          เดียว เขาคือจักรพรรดิโดยสมบูรณ์แบบนั้นนั่นแหละ!
                ลูกของฉัน เมื่อไปแล้วก็กลับมาไม่ได้ตลอดกาลแล้ว...
                                                    �
                        ั
                        ้
                                       ี
                หลังจากนนหญิงชราแซ่เหนยนก็มา ‘ป‡อน’ น้าแกงโสมมงกรฉนทกวน
                                                                  ั
                                                             ั
                                                                       ั
                                                                    ุ
                                                                    ี
                       ึ
          พอผ่านไปช่วงหน่งฉันก็ค่อยๆ ใจเย็นลงบ้าง อย่างไรเสียฉันยังอยากพบอว้เอ๋อร ์
          ของฉัน เลยเหมือนว่าฉันยังไม่อาจตายให้จบๆ ไปได้ จึงนอนอยู่บนเตียงครุ่นคิด
          ใคร่ครวญอย่างหมดอาลัยตายอยาก
                                                                ั
                สังหารฮ่องเต้แล้วฉันยังสามารถมีชีวิตอยู่อย่างปลอดÀัย วันน้นเขาปลิด
                                      ี
          ชีวิตเย่ยนซู่ในท่เกิดเหตุ หมู่ตานผู้ท่เห็นกับตาอีกคนหน่งก็ย่อมไม่อาจไว้ชีวิตได้
               ี
                                                      ึ
                      ี
          หากว่าเขาต้องการให้ฉันมีชีวิตอยู่ ก่อน ‘จากไป’ หมู่ตานขอเข้าเ½‡าฮองเฮาและ
          ได้รับอนุญาต ถือว่าเป็นการท�าให้ความปรารถนาสุดท้ายของนางจบลงด้วยดี
                                  ื
                                          ั
                ฉันได้รับรู้การพูดถึงเร่องราววันน้นในวังหลวงจากปากหมู่ตาน หมู่ตาน
                    ี
          ไฉเหรินและเย่ยนซู่เป†าหลินนางในคนสนิทสองนางพยายามปลงพระชนม์ ฮองเฮา
                         ้
          ช่วยไว้แต่พลาดท�ารายฮ่องเต้ ไมมีใครสงสัยค�าพูดนี้ ฮ่องเต้ตรัสว่าเป็นพวกนาง
                                   ่
          เช่นน้นผ้ทปลงพระชนม์กเป็นได้แค่พวกนาง หรือว่าไม่ใช่อย่างน้น มเพียงคนโง่
                                                            ั
              ั
                ู
                             ็
                                                                ี
                  ่
                  ี
          เท่านั้นถึงจะปกป‡องคนที่สังหารตัวเอง แล้วฮ่องเต้จะเป็นคนโง่ได้อย่างไร
                              ึ
                          ื
                                                              ั
                                                     ี
                “หมู่ตานมีเร่องหน่ง...อยากขอร้องเพคะ” สตรีท่ใส่โซ่ตรวนท้งมือและเท้า
          คุกเข่าลงตรงหน้าฉัน
                ฉันพยักหน้า ยกมือขึ้นแสดงเจตนาให้นางลุกขึ้นพูด
                                  ั
                นางยังคงคุกเข่า มือท้งสองข้างดึงตรวนเหล็กอย่างว้าวุ่นใจ “ฮองเฮา
          พระองค์...พระองค์ทรงป¯ิบัติต่อ½†าบาทดีหน่อยได้หรือไม่เพคะ”
                เหอะ เหอะๆ ¿ังสิว่าฉันได้ยินอะไร น่เป็นÀาÉาของประเทÈไหนกัน
                                                ี
   21   22   23   24   25   26   27   28   29   30   31