Page 45 - อ่านฟรี! จุดเปลี่ยนของใจในวัยสามสิบ
P. 45

จดเปลยนของใจในวัยสามสิบ
                                   ่
                                   ี
                               ุ
                “งั้นก็ตามนั้น”
                              ่
                                                       ่
                “ฉันไมมีปญหา แตนายหามโวยวายโกรธฉันทีหลังละวาฉันเอากางเกงในมีรูโหว ่
                                                      ่
                                   ้
                     ่
                       ั
          ของนายไปท้ง เอากางเกงยีนไปซักตามใจชอบ ใส่เห็ดหอมในซุปมิโสะ หรือเอาการ์ตูน
                   ิ
          โชเน็นจัมปที่อ่านค้างไว้ไปทิ้งน่ะ”
                “แบบนั้นฉันต้องโกรธอยู่แล้ว”
                แค่จินตนาการก็เพลียจับจิต แถมยังดูเป็นไปได้จริงสุดๆ

                (ว่าแต่เมื่อเช้าก็เพิ่งโดนมาหยกๆ นี่หว่า)
                                                                       ี
                                    ั
                                                       ึ
                การย้ายบ้านราวกับพายุน้นชวนให้รู้สึกเหมือนเกิดข้นนานมาแล้ว แต่อันท่จริง
                                               ั
                                                             ี
                                                         �
                                                      ั
                                                  ี
                                                         ้
                  ี
            ุ
                                                                        ์
          เหตการณ์ทเขาโดนรบกวนช่วงเวลากะหนุงกะหนิงกบท่นอนอนลาค่าท่มเพียงสัปดาหละ
                  ่
                                                              ี
          ครั้งนั่นเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเช้านี้เอง
                ทาคิงาวะพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก
                “ก็ได้ เข้าใจแล้ว ถ้าจะตั้งกฎก็มาก�าหนดกันเถอะ เร็วๆ เข้า”
                “ดีละ งั้นก่อนอื่นก็เริ่มจากเรื่องเงิน”
                                                 ั
                                                              ี
                โทโมโตะจับปากกาโดยอัตโนมัติ ทาคิงาวะน่งเอนหลังพิงเก้าอ้ ยกมือกอดอก
          อย่างที่ติดเป็นนิสัย
                                                ึ
                                             ึ
                      ี
                “บ้านน้เช่าด้วยช่อฉัน ค่าเช่าหารกันคร่งหน่งได้ไหม? ถึงฉันจะใช้เวลาอยู่บ้าน
                            ื
          มากกว่าก็เถอะ...”
                “อือ” ทาคิงาวะพยักหน้าตอบน้าเสียงถามไถ่ของอีกฝายอย่างใจกว้าง โชคดีท่เขา
                                                                       ี
                                      �
                                           ิ
                                          ี
                                                                ี
                                                       ็
                                                                      ิ
                                                                     ุ
             ื
                        ิ
                               ี
                               ่
                    ่
                                      ั
          ไม่เดอดร้อนเรองเงน ขณะทโทโมโตะนนใช้ชวตอย่างกระเหมดกระแหม่เสยจนวฒการ
                    ื
                                      ้
          ศึกษาสูงเป็นเลิศนั้นจะต้องหลั่งน�้าตา
                บ้านหลังน้เป็นบ้านเด่ยวช้นเดียว แน่นอนว่าเป็นบ้านเช่า ได้ยินว่าเลือกท่น่เพราะ
                                                                     ี
                        ี
                                   ั
                                ี
                                                                    ี
                                                         ้
          ‘ถาเป็นอะพาร์ตเมนตพ้นนาจะหลุด ไมมทวางหนงสอกบเอกสารดวย’ โทโมโตะทาอาหาร
           ้
                                                                    �
                                     ่
                                             ั
                                               ื
                                       ี
                                        ี
                                        ่
                                                 ั
                             ่
                          ื
                         ์
                           ื
                                                                       ั
                  ื
                              ื
          กินเองทุกม้อ ไม่จุกจิกเร่องเส้อผ้าเป็นพิเศษ ขอแค่สะอาดก็พอ แต่งกายด้วยฟาสต์แฟช่น
                                                                        12
                                         42
   40   41   42   43   44   45   46   47   48   49   50