Page 47 - อ่านฟรี! บำเพ็ญรักพันปี 2 (เล่มจบ)
P. 47
º�ำàพçÞÃักพันป‚ 2
º �ำàพ çÞÃ ักพ ันป‚ 2
ึ
ประจิมหลอมข้นเอง ต่อให้เป็นเดรัจฉานดุร้ายจากโบราณกาลก็ไม่อาจหลุด
ี
ี
รอดไปได้ เจ้าท�าตัวเป็นเด็กดีว่าง่ายๆ เสียดีกว่า อยู่ท่น่คอยพิจารณาตนให้ด ี
รอจนขจัดปราณมารไปหมดแล้วโซ่ตรวนนี่ก็ไม่อาจเหนี่ยวรั้งเจ้าได้อีกต่อไป”
ิ
หล่วหนิงเฟยขบเข้ยวเค้ยวฟนถลึงตาจ้องเขาอย่างดุดัน แต่งูเหลือมด�า
ี
ี
กลับกะพริบตาปริบๆ ใส่เขา ก่อนเอ้อมมือออกไปหมายลูบใบหน้าเขาเล็กน้อย
ื
ิ
ื
แต่หล่วหนิงเฟยสะบัดหน้าหนีด้วยโกรธเคือง ดวงตาแดงฉานฉายแววน้อยเน้อ
ต�่าใจ
งูเหลือมด�ามองดูเขาอยู่นานก่อนจะทอดถอนใจออกมายาวๆ อย่างไร
ก็เป็นเด็กน้อยที่ตนคอยดูแลจนเติบใหญ่...
ั
“เจ้าน่นะ ก็เป็นเสียอย่างน้ ต้งแต่เล็กมีเร่องอะไรก็เอาแต่เก็บง�าอยู่ใน
ื
ี
ี
ใจ ถูกรังแกกลับมาก็ไม่เอ่ยปากบอกสักค�า เฮ้อ ข้ารู้น่า ตอนน้นท่ข้าแสร้งท�า
ี
ั
ึ
ึ
เป็นงูน้อยตัวหน่ง เจ้าต้องคิดแน่ว่าพูดกับข้าไปก็เปล่าประโยชน์ จ๊ๆ จริงๆ
แล้วมันก็เป็นเช่นนั้นแหละ เจ้าต้องทนล�าบากล�าบนมาตั้งแต่เด็ก ได้รับความ
ไม่เป็นธรรมมากมาย แต่ว่านะ เจ้าลองคิดดูสิ วันท้งวันเอาแต่เก็บซ่อนเร่อง
ั
ื
แย่ๆ พวกนั้นไว้ในใจแบบนี้แล้วมันจะมีความหมายอันใด
ข้าจะบอกเจ้าให้ จะเป็นคนก็ดี เป็นงูก็ดี หรือจะเป็นเซียนก็ช่าง อันท ี ่
ั
ึ
ั
ี
ั
จริงการใช้ชีวิตข้นอยู่กับทางท่ตนเลือกท้งน้น บางคนได้น่งบัลลังก์ครองแผ่นดิน
ี
บางคนมีแค่ท่ดินน้อยนิด งูบางตัวได้กินไก่เป็นกองทุกวัน งูบางตัวมีแค่ลูกบวย
ิ
ิ
ให้กน เซยนบางตนน้นมีฐานะสงส่งเหนอข้อพิพาทใดๆ อิทธฤทธไร้ขอบเขต
์
ิ
ั
ู
ื
ี
คนนับหม่นเคารพนับถือ เซียนบางตนใจซ่อมือสะอาดสามัญธรรมดาเดินตาม
ื
ื
วิถีธรรม
44
