Page 39 - อ่านฟรี หนึ่งใจรักของปีศาจน่าชัง
P. 39

่ ึ       ี      ั
                                 หนงใจรักของปศาจน่าชง


                  “แค่มีอาโอะอยู่ ฉันก็ไม่ต้องการใครอีกแล้ว ขอแค่อาโอะคนเดียวก็พอ”

                  แม้จะดีใจกับค�าพูดนั้น แต่อาโอะกลับรู้สึกเจ็บแปลบในอก ที่เห็นว่ารอยยิ้มของ
           มาซาโตะดูอ้างว้างนิดๆ

                  (เอ่อ หรือว่ามาซาโตะเกลียดคนในหมู่บ้าน? ไม่ชอบใครเลยสักคน?)

                                                          ี
                                                                       �
                                                            ี
                                              ั
                                                 ็
                  อาโอะถามอย่างเกรงๆ ถ้าเป็นแบบน้นกคงน่าเศร้าทเดยว มาซาโตะทาหน้า
           ล�าบากใจนิดหน่อย แต่ไม่นานก็กลับมาสดใสอีกครั้ง
                                                  ื
                      ี
                                                                   ุ
                                                                  ี
                                   ิ
                                                         ั
                                       ุ
                  “คนท่ชอบน่ะเหรอ มีส เป็นคณหมอจากเมองข้างๆ ฉนชอบเขาท่สดเลย ปกต ิ
           คุณหมอจะมาตรวจคนไข้ที่หมู่บ้านอาทิตย์ละครั้ง ถึงฉันจะชอบหาเรื่องเจ็บตัวบ่อยๆ แต่
           คุณหมอก็ไม่เคยดุเลย แถมยังท�าแผลให้อย่างดี ส่วนภรรยาของคุณหมอก็ชอบเอาขนม
           มาฝาก”
                               ี
                                                                ั
                  อาโอะรู้สึกโล่งใจท่ได้เห็นรอยย้มขัดเขินของมาซาโตะ คนพวกน้นจะต้องนิสัยด ี
                                         ิ
           มากแน่นอน
                  (เป็นคุณหมอที่ดีจังเลยนะ ค่อยยังชั่วหน่อยที่ยังมีคนที่ชอบอยู่)
                  มาซาโตะได้ยินก็เอียงคอ ท�าหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย
                  “อืม~ ที่จริงฉันก็ไม่ได้เกลียดปูหรือเพื่อนในห้องหรอก...”
                  (นั่นสินะ ฉันว่ามาซาโตะต้องชอบคนอื่นได้อยู่แล้ว ขนาดฉันมาซาโตะยังชอบลง

           เลย ไม่กลัวอีกต่างหาก)

                  อาโอะให้ก�าลังใจเต็มที่
                  “ก็นายเป็นกรณีพิเศษ”

                                                              ื
                                                     ี
                  (ไม่หรอก มาซาโตะเป็นเด็กอ่อนโยน หลังจากน้จะต้องหาเพ่อนได้อีกเยอะแยะ
           และได้เล่น ‘เบสบอล’ ด้วยกันแน่)
                  ใบหน้าที่ดูสับสนเปลี่ยนเป็นมู่ทู่

                  “เพื่อนเพิ่นอะไรนั่น ฉันหาไม่ได้หรอก”


                                          36
   34   35   36   37   38   39   40   41   42   43   44