Page 25 - อ่านฟรี หนึ่งใจรักของปีศาจน่าชัง
P. 25
่ ึ ี ั
หนงใจรักของปศาจน่าชง
ง่วนกับการปฐมพยาบาล
ี
ิ
ั
ผ่านมาต้งหลายสิบปีแล้วนับจากวันท่ถูกเด็กๆ ว่งไล่ ใช้ไม้ทุบตีและปาหินใส่ แต่
ความรู้สึกในตอนน้นกลับแจ่มชัดข้นมาอีกคร้ง เพียงแค่นึกถึงเสียงหวีดร้องกับสีหน้า
ึ
ั
ั
หวาดหวั่นและถ้อยค�าโหดร้ายเหล่านั้น หัวใจของมันก็เริ่มเจ็บแปลบเหมือนถูกกรีด
อือ เด็กชายบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ลืมตา
(ทะ ท�ายังไงดี!)
ี
ั
ี
ไม่มีท่ให้ซ่อนตัวเลย เจ้าปีศาจท�าอะไรไม่ถูก ได้แต่น่งมองเปลือกตาท่มีเลือดฝาด
คู่นั้นปรือขึ้นมา
“อืม~ ...อือ...? หืม? อะ! เหวอ!”
เด็กชายเบิกตากว้าง ยันตัวขึ้นแล้วร้องอุทานเมื่อเห็นมัน
(หวา!)
เจ้าปีศาจตะโกนในใจก่อนหมอบคู้ ใช้มือเล็กจ้อยกุมหัวกลมๆ เอาไว้ ไม่ใช่เพราะ
กลัวจะถูกไม้ฟาดจนเจ็บตัวอีก แต่มันไม่อยากให้เด็กชายเห็นรูปร่างอัปลักษณ์แล้วต่นกลัว
ื
“อะ! หวา! ตัวอะไรเน่ย? ซาลาแมนเดอร์ยักษ์เหรอ? ใหญ่เป็นบ้าเลย! เอ๊ะ หรือ
ี
ว่าจะเป็นไอ้นั่นที่พวกผู้ใหญ่พูดถึงกัน! ปีศาจ! ปีศาจใช่ไหม?”
ื
�
เด็กน้อยผู้นอนซมจนถึงเม่อครู่โวยวายด้วยน้าเสียงท่บ่งบอกว่ากลับมาแข็งแรง
ี
ั
ดังเดิมแล้ว ยังดีท่ไม่มีความหวาดกลัวสะท้อนอยู่ในน้นเหมือนเด็กๆ ท่เคยท�าร้ายมัน แต่
ี
ี
เจ้าปีศาจก็ยังตัวสั่น ไม่กล้าขยับไปไหนอยู่ดี
(ฉัน...ฉันไม่ใช่ซาลาแมนเดอร์ยักษ์หรอก แล้วก็ไม่ใช่ปีศาจด้วย)
มันพยายามอธิบายขณะท่ยังอยู่ในท่าขดตัวกุมหัว แต่ไม่ได้คาดหวังว่าจะส่อสาร
ื
ี
กันรู้เรื่อง เพราะตอนนั้นเด็กๆ ที่ก�าลังตื่นตระหนกก็ไม่ได้ยินเสียงในใจของมันเหมือนกัน
“เอ๊ะ?”
เด็กชายร้องขึ้น
22
