Page 23 - อ่านฟรี หนึ่งใจรักของปีศาจน่าชัง
P. 23
่ ึ ี ั
หนงใจรักของปศาจน่าชง
ึ
‘เจ็บจัง ช่วยด้วย!’ เจ้าปีศาจซ่งก�าลังดูแลดอกไม้เฉกเช่นทุกวันตกใจชะงัก ก่อนจะลอง
ขยายเสาสัญญาณล่องหนในตัวเพื่อค้นหาคลื่นดังกล่าว
ิ
�
มันคือกล่นอายของมนุษย์ไม่ผิดแน่ ซ้ายังอยู่ไม่ไกลมากเสียด้วย น่าจะแถวๆ
ทางลงเขาที่เชื่อมไปสู่หมู่บ้าน ทว่าค่อนมาทางบึงแห่งนี้มากกว่า ถึงจะน่าเหลือเชื่อ แต่ก็
มีมนุษย์อยู่ตรงนั้นจริงๆ
(ท�ายังไงดี...)
เจ้าปีศาจลังเลอยู่ชั่วขณะ แต่ร่างกายของมันกลับเคลื่อนไหวไปก่อนแล้ว เพราะ
ิ
ไม่อาจน่งเฉยต่อ ‘เสียงร้อง’ อันทุกข์ทรมานได้ ความ ‘เจ็บปวด’ รุนแรงก�าลังบีบค้นมัน
ั
ขณะใช้ขาสั้นๆ เร่งคลานไปตามทางลงเขา
ี
ื
เม่อมาถึงบริเวณท่มีทางลาดชันต่างระดับก็พบร่องรอยเหมือนมีบางอย่างล่น
ื
ตกลงไปเป็นทาง มันจึงชะโงกหน้าดูข้างล่าง
(อ๊ะ...!)
ึ
ู
ู
เด็กผ้ชายคนหน่งนอนตะแคงอย่บนพ้น หลับตาครวญครางด้วยความเจ็บปวด
ื
ดูเหมือนจะไม่มีแรงร้องออกมาดังๆ บริเวณต้นแขนมีแผลฉีกขนาดใหญ่ เลือดไหลไม่หยุด
คงจะครูดกับหินแหลมๆ ตอนที่ลื่นตกลงมาจากทางลาดชัน
ไม่มีเวลามาลังเลแล้ว ใบหน้าของเด็กชายขาวซีด เห็นแวบเดียวก็รู้แล้วว่าก�าลัง
วิกฤต
ื
เจ้าปีศาจไต่ลงไปอย่างระมัดระวัง จากน้นงับคอเส้อของเด็กชายแล้วดึงข้นมา
ึ
ั
โชคดีที่เด็กคนนี้ตัวไม่หนักมาก มันเลยแบกขึ้นหลังแล้วพากลับไปยังเส้นทางเดิม
ี
ี
จากตรงน้ไปท่บึงใกล้กว่าลงไปท่ทางเข้าหมู่บ้านเยอะ ดูจากสภาพบาดแผลแล้ว
ี
กว่าจะไปถึงหมู่บ้านเด็กคนนี้อาจจะเป็นอะไรไปก่อนก็ได้
ผู้เฒ่ากับพวกพ้องตัวอ่นๆ เคยพร่าสอนอยู่เสมอว่า จะปล่อยให้มนุษย์รู้จักแหล่ง
ื
�
ที่อยู่ของพวกมันไม่ได้ แต่ตอนนี้กฎดังกล่าวกระเด็นหายไปจากสมองหมดแล้ว
20
