Page 32 - อ่านฟรี รักนี้ไม่ใช่พรหมลิขิตหรอกนะ
P. 32

รักน้ไม่ใชพรหมลิขิตหรอกนะ
                                 ี
                                     ่

                “ถ้าได้ก�าไรก็จะพิจารณาล่ะน้า...”
                “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ...มิคาเงะคุง”
                “อะ ครับ”

                “เจอกันพรุ่งนี้นะ”
                ซุมิรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงประกาศกร้าวแว่วมาว่า ไม่ปล่อยให้หนีแน่ แต่ก็คงแค่
          คิดไปเอง เขายืนนิ่งอยู่ที่เดิมจนกระทั่งประธานพูดขึ้นมา
                “งั้นก็ มาเริ่มกันที่ ‘คนในพรหมลิขิต’ ก่อนแล้วกัน นายไปได้แล้ว”

                นั่นมันเป็นเส้นชัยไม่ใช่เหรอครับ ท่านประธาน ซุมิได้แต่ท้วงอยู่ในใจ


                                                       ื
                                                ี
                                                    ึ
                คืนน้นซุมิส่งข้อความทางไลน์ไปเล่าเร่องท่เกิดข้นเม่อเช้าให้น้องสาวกับโคฟง
                                            ื
                    ั
          ทางด้านน้องสาวตอบกลับมาทันทีว่า ‘จริงเหรอ? สุดยอด!’ จากนั้นก็โทรศัพท์มาหา
                “หนูว่าไม่เห็นจะเป็นไรเลยนะพ่ ถ้าพ่จะแต่งงานกับผู้ชายน่ะ มาจัดงานแต่งงาน
                                           ี
                                       ี
          พร้อมพวกหนูเลยก็ได้นะ? หนูว่าพ่อกับอาจารย์ก็คงไม่คัดค้านหรอก”
                ที่บ้านมิคาเงะ ทุกคนเรียกแม่ว่า ‘อาจารย์’
                “พี่นี่แหละจะคัดค้าน”
                “โคก็บอกว่าไม่ติดอะไรเหมือนกันนะ”
                “ก็บอกว่าพี่คัดค้านไงเล่า...!”
                “อะ เดี๋ยวพี่คุยกับโคนะ”
                ค�าแรกที่ซุมิถามเพื่อนรักหลังจากรับสายคือ “นายว่าไง โอเคไหม”

                “เหมือนจะโอเคแต่ก็ไม่โอเค ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็คงโอเคมั้ง”
                “อืม ฟงแล้วรู้เลยว่านายสติกระเจิง ขอบคุณที่ตกใจกับเรื่องนี้นะ”
                แต่ถ้าลองคิดทบทวนแล้วเปลี่ยนเป็นค�าพูดที่ชัดเจนเหมือนอย่างมาโกะละก็ คง
          ได้ออกมาเป็น ‘อ้าว ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่?’ อยู่ดีนั่นแหละ

                “เรื่องจะลองคบนั่นน่ะ นายมีแผนยังไง”
                “มะ ไม่รู้เหมือนกัน”
                อย่ามาถามคนที่มีประสบการณ์เป็นศูนย์ได้ไหมเล่า
                “อีกฝายเขารีบกลับบ้านไปก่อนซะด้วย”


                                         30
   27   28   29   30   31   32   33   34   35   36   37