Page 37 - อ่านฟรี รักนี้ไม่ใช่พรหมลิขิตหรอกนะ
P. 37

MICHI ICHIHO


                ท�าไมถึงพูดด้วยน�้าเสียงผิดหวังอย่างนั้นล่ะ
                “เขาคงจะเขินนั่นแหละครับ”
                “ได้โบนัสหรือเปล่า?”

                “ไม่มีทางครับ”
                จากน้นนิเระก็ส่งเสียงเรียก “มิคาเงะจัง” เม่อสรุปเร่องราวและคลายข้อสงสัย
                                                       ื
                     ั
                                                 ื
          ทั้งหลายได้แล้ว
                “เที่ยงนี้ว่างหรือเปล่า?”
                “อะ ครับ”
                ด้วยความท่ซุมิไม่ได้มีนิสัยตอบปดแบบขอไปทีจึงตอบอีกฝายไปตามตรง นิเระ
                         ี
                                                           ี
                              ั
          ได้ยินดังน้นก็พูดต่อไปว่า “ง้นไปกินข้าวด้วยกันนะ ฉันจะมาบอกแค่น้แหละ” พร้อมกับส่ง
                 ั
          ยิ้มมาให้
                “เดี๋ยวเที่ยงแล้วจะมารับ ไว้เจอกันนะ”
                             ี
                                                                     ึ
                                                          ึ
                อะไรของเขาล่ะเน่ย การกระท�าของนิเระท�าให้เกิดค�าถามข้นในใจซุมิมากข้นทุกท ี
                            ี
                และก็เป็นอย่างท่เจ้าตัวบอกไว้ นิเระเดินถือถุงกระดาษเข้ามาหาซุมิตอนเท่ยงห้า
                                                                     ี
          นาที “วันนี้อากาศดีนะ ไปกินข้าวข้างนอกกันเถอะ” เขาว่าอย่างนั้นก่อนจะพาซุมิออกไป
                “ใครว่าอากาศดีล่ะครับ ฟาครึ้มขนาดนี้เนี่ย”
                “เพราะแบบน้สวนสาธารณะเลยไม่ค่อยมีคนไงล่ะ แดดก็ไม่ค่อยแรงด้วยเห็นไหม
                          ี
          ฉันเตรียมของกินไว้ให้แล้ว มิคาเงะจังช่วยไปซื้อกาแฟให้หน่อยได้ไหม”

                “อะ ครับ”
                                              ี
                                           ื
                ซุมเดนไปต่อแถวหน้าร้านกาแฟเคล่อนท่ตามท่ถูกขอร้อง ดูเหมือนทุกอย่างจะ
                   ิ
                    ิ
                                                   ี
          ด�าเนินไปตามการควบคุมของนิเระ แต่ก็ไม่ได้เป็นการจู้จี้จุกจิกมากเกินไป ติดจะเป็นการ
          ควบคุมที่นุ่มนวลด้วยซ�้า จึงเป็นการยากที่จะขัดขืนเขาได้
                “เห็นไหม ไม่ค่อยมีคนจริงๆ ด้วย”
                                                    ั
                    ื
                ซุมิซ้อกาแฟมาสองถ้วยตามท่นิเระบอก จากน้นท้งคู่ก็เดินไปอีกประมาณสิบนาท ี
                                      ี
                                                 ั
          ก่อนจะปกหลักนั่งลงที่ม้านั่งตัวหนึ่งในสวนสาธารณะ
                “เอ่อ”
                                         35
   32   33   34   35   36   37   38   39   40   41   42