Page 37 - อ่านฟรี รักนี้ไม่ใช่พรหมลิขิตหรอกนะ
P. 37
MICHI ICHIHO
ท�าไมถึงพูดด้วยน�้าเสียงผิดหวังอย่างนั้นล่ะ
“เขาคงจะเขินนั่นแหละครับ”
“ได้โบนัสหรือเปล่า?”
“ไม่มีทางครับ”
จากน้นนิเระก็ส่งเสียงเรียก “มิคาเงะจัง” เม่อสรุปเร่องราวและคลายข้อสงสัย
ื
ั
ื
ทั้งหลายได้แล้ว
“เที่ยงนี้ว่างหรือเปล่า?”
“อะ ครับ”
ด้วยความท่ซุมิไม่ได้มีนิสัยตอบปดแบบขอไปทีจึงตอบอีกฝายไปตามตรง นิเระ
ี
ี
ั
ได้ยินดังน้นก็พูดต่อไปว่า “ง้นไปกินข้าวด้วยกันนะ ฉันจะมาบอกแค่น้แหละ” พร้อมกับส่ง
ั
ยิ้มมาให้
“เดี๋ยวเที่ยงแล้วจะมารับ ไว้เจอกันนะ”
ี
ึ
ึ
อะไรของเขาล่ะเน่ย การกระท�าของนิเระท�าให้เกิดค�าถามข้นในใจซุมิมากข้นทุกท ี
ี
และก็เป็นอย่างท่เจ้าตัวบอกไว้ นิเระเดินถือถุงกระดาษเข้ามาหาซุมิตอนเท่ยงห้า
ี
นาที “วันนี้อากาศดีนะ ไปกินข้าวข้างนอกกันเถอะ” เขาว่าอย่างนั้นก่อนจะพาซุมิออกไป
“ใครว่าอากาศดีล่ะครับ ฟาครึ้มขนาดนี้เนี่ย”
“เพราะแบบน้สวนสาธารณะเลยไม่ค่อยมีคนไงล่ะ แดดก็ไม่ค่อยแรงด้วยเห็นไหม
ี
ฉันเตรียมของกินไว้ให้แล้ว มิคาเงะจังช่วยไปซื้อกาแฟให้หน่อยได้ไหม”
“อะ ครับ”
ี
ื
ซุมเดนไปต่อแถวหน้าร้านกาแฟเคล่อนท่ตามท่ถูกขอร้อง ดูเหมือนทุกอย่างจะ
ิ
ิ
ี
ด�าเนินไปตามการควบคุมของนิเระ แต่ก็ไม่ได้เป็นการจู้จี้จุกจิกมากเกินไป ติดจะเป็นการ
ควบคุมที่นุ่มนวลด้วยซ�้า จึงเป็นการยากที่จะขัดขืนเขาได้
“เห็นไหม ไม่ค่อยมีคนจริงๆ ด้วย”
ั
ื
ซุมิซ้อกาแฟมาสองถ้วยตามท่นิเระบอก จากน้นท้งคู่ก็เดินไปอีกประมาณสิบนาท ี
ี
ั
ก่อนจะปกหลักนั่งลงที่ม้านั่งตัวหนึ่งในสวนสาธารณะ
“เอ่อ”
35
