Page 35 - อ่านฟรี รักนี้ไม่ใช่พรหมลิขิตหรอกนะ
P. 35

MICHI ICHIHO


          มันเทียบกันไม่ได้
                “เฮ้อ...”
                ขณะท่ซุมิยังคิดไม่ตกก็มีความคิดหน่งแทรกข้นมาในหัว ถ้าได้เงินสิบล้านเยน
                                           ึ
                     ี
                                                  ึ
          ละก็ ฉันจะดีใจกว่าเจอเนื้อคู่เสียอีก

                “น...จริงๆ ฉันกไม่ค่อยกล้าถามหรอกนะ แต่สรุปแล้วเมอวานท่านประธานให้
                                                          ื
                  ี
                  ่
                                                          ่
                            ็
          นายไปพบเรื่องอะไรเหรอ?”
                “เอ”
                                                               ึ
                                 ั
                ซุมิได้รับค�าถามแบบน้นแทบจะในทันทีท่ไปท�างานในเช้าวันรุ่งข้น เขาพยายาม
                                              ี
          หลบตาอีกฝายอย่างอึดอัดใจเพราะไม่ได้เตรียมค�าตอบอื่นๆ ไว้เป็นข้ออ้างเลย
                “เอ่อก็...ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ”
                “ไม่จริงอะ ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่แล้วท่านประธานจะเรียกนายไปท�าไมเล่า”
                                      ึ
                                   ี
                ซุมิไม่อยากจะบอกเร่องท่เกิดข้นให้คนในบริษัทฟงเลยจริงๆ จึงเฉไฉโดยการพูด
                               ื
          ออกไปว่า “ท�างานกันเถอะครับ” แต่ก็ถูกต้อนกลับมาด้วยค�าว่า “มันเร่องอะไรแน่ บอก
                                                             ื
          มานะ”
                “เอ่อ...”
                ขณะท่ซุมิก�าลังเข้าตาจน เสียงร้องทักทายสบายๆ ว่า “อรุณสวัสด์” ก็ดังข้นจาก
                                                                     ึ
                     ี
                                                                ิ
           ื
                                                     ี
          เบ้องหลัง การมีใครสักคนเข้ามาแทรกบทสนทนาในตอนน้ ถึงเป็นพนักงานขายประกัน
          ก็ท�าให้ซุมิดีใจได้ทั้งนั้น เขาจึงยิ้มเต็มที่แล้วหันกลับไปทักตอบว่า “อรุณสวัสดิ์ครับ!”
                “มิคาเงะจัง ร่าเริงแต่เช้าเลยนะ...”
                ชายหนุ่มหน้าตายิ้มแย้มยืนอยู่ตรงนั้น ซุมิใช้เวลาหลายวินาทีทีเดียวกว่าจะรู้ว่า
          นั่นคือคาโดวากิ นิเระที่ได้พบกันเมื่อวาน
                “เอ ฉันยังตัวเหม็นอยู่หรือเปล่า? แต่เมื่อวานก็ไปอาบน�้าที่คาเฟหนังสือการ์ตูน

          มาตั้งสองชั่วโมงแล้วนะ”
                “ปะ เปล่าครับ คุณตัวหอมดีแล้ว...”
                “เหรอ? ค่อยยังชั่ว”
                                                                    ื
                                                                      ี
                        ี
                นิเระดูเปล่ยนเป็นคนละคนจนชวนให้นึกสงสัยว่า สภาพคนซกมกเม่อย่สิบส ่ ี
                                         33
   30   31   32   33   34   35   36   37   38   39   40