Page 41 - อ่านฟรี! สตรีเช่นนี้หาใดเหมือน

ี หม่เอิน
หม่เอิน 39
ี
เขาขมวดคิ้วเข้มจะออกหน้าไปช่วย แต่กลับได้ยินนางพูดขึ้นด้วยน�้าเสียงเย็นชา
ื
ื
“เจ้าแน่ใจหรือว่าจะไปส่งข้า” เม่อถูกตามตêอมาตลอดทาง เสวียนหลิงเฟย
รู้สึกปวดหัวมากกว่าเดิมเสียแล้ว
ี
“เป็นเร่องธรรมดา ใน°านะลูกผู้ชาย การปกป้องสตรีท่อยู่ล�าพังกลับไป
ื
นับว่าเป็นความรับผิดชอบของพวกข้า” เหลียงชางจ้งเห็นนางหยุดชะงักลงก็รู้สึก
ดีใจจึงรีบตบอกตัวเองพูดอย่างภาคภูมิใจ
ั
ั
“เช่นน้นหรือ...” เสวียนหลิงเฟยไม่พูดต่อ จากน้นแกะผ้าคลุมหน้าของ
ึ
ั
ั
ตนออก เหลือบดวงตาท่หลุบลงต่าต้งแต่แรกคู่น้นข้นมา “เช่นน้เจ้ายังอยากไปส่ง
ี
�
ี
ข้าอีกหรือไม่?”
ี
ั
ภายใต้แสงจันทรา ดวงตาท่เดิมทีด�าสนิทของนางคู่น้นเปล่งประกาย
สีม่วงขึ้นมาราวกับภูตมารยามราตรี ทอดตามองทั้งสองคนดุจป‚ศาจน่าพิศวง
ิ
ื
ี
ั
ั
ี
ท้งสองคนท่คิดจะล้มรสสาวงามท่คว้าไว้ได้ แต่แรกน้นหลงใหลมากเม่อ
เห็นใบหน้าด้านขวาของเสวียนหลิงเฟย แอบคิดในใจว่านี่เป็นหญิงสาวที่งดงาม
ิ
ี
ั
ี
ี
ท่สุดเท่าท่ตนเคยพบในชาติน้ แต่พอนางหันหน้าด้านซ้ายมา รอยย้มของท้งสอง
ั
ั
ึ
ื
ชะงักแข็งเกร็ง และเม่อเห็นนัยน์ตาซ่งแตกต่างไปจากผู้คนท่วไปคู่น้นก็ตะลึงจน
หน้าขาวซีดทันที ตื่นตระหนกร้องตะโกนขึ้นมา
“ผี!”
ท้งสองท่เดิมทีหลงใหลน้นหวาดกลัวจนว่งหนีไปในพริบตา ไม่กล้ารีรอ
ั
ั
ี
ิ
อีกต่อไป
ี
ิ
มองทงสองคนหนีล้มลกคลกคลานด้วยสายตาเย็นชา เสวยนหลงเฟย
ุ
ุ
ั
้
้
ี
ี
ู
ิ
่
ุ
ื
แสยะยมทมมปาก ทว่าขณะทจะสวมผ้าคลมหน้า จ่ๆ มเงาคนเคลอนออกมา
่
ุ
่
ี
จากต้นไม้โดยไม่คาดคิด
“เจ้าไม่ควรท�าเช่นนี้”
ึ
ี
ทอดตามองหนิงเย่ล่วท่ปราก¯ตัวกะทันหัน นางชะงักไปครู่หน่ง เก็บ
ั
แววตาที่แตกต่างไปจากผู้อื่นไม่ทันกาล
หนงเย่ลวมองแววตาทเปลงประกายสมวงของนาง รสกสงสยแต่ไมตะลง
่
ึ
่
่
ั
ี
ึ
ู
่
้
ี
ิ
ั
่
เขาเอ่ยขึ้น “เจ้าไม่สมควรใช้ใบหน้าตัวเองเป็นอาวุธ”