Page 30 - อ่านฟรี! หลงเหลือเพียงครึ่งหัวใจ 1
P. 30

หลงเหลือเพียงครงหัวใจ 1
                                             ่
                                             ึ

                               ุ
                         ็
                              ิ
                  �
                                  ิ
                                                               ั
                                                                        ั
                                                          ้
                                           ุ
                                                          ั
                ทาแผลเสรจแล้วชซราอกล่าวขอบคณพร้อมก้มศีรษะ “งนขอตวก่อนนะครบ”
          บรรยากาศเป็นใจให้บอกลาแล้วเดินจากไป
                                              ้
                                                   ั
                                                  ็
                                            ่
                          ั
                ชซราอหมนตวจะเดินจากไปจรงๆ แตแลวเขากหนขวบกลบมาราวกบเพงนกขน
                                      ิ
                                                                      ึ
                                                                    ิ
                                                                        ึ
                                                                        ้
                                                          ั
                                                       ั
                                                                    ่
                                                                 ั
                        ุ
                 ิ
                  ุ
                     ิ
          ได้ว่าลืมของ
                “เอ่อ มาสเตอร์”
                               ั
                      ุ
                                              ื
                                          ั
                                        ี
                                    ี
                           ู
                ชายหน่มยงอย่ตรงนน ไม่มท่าทขยบเขยอนแม้แต่น้อยด้วยเหตผลบางประการ
                                                              ุ
                               ้
                        ั
                                              ้
          ชิซุราอิเข้าใจว่าคงยืนมองส่งตนอยู่
                เขายังรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของอีกฝายที่หลงเหลืออยู่ที่มือ
                “มาสเตอร์ เมื่อตอนกลางวันขอโทษด้วยนะครับ”
                “เอ...?”
                สีหน้าของชายหนุ่มแลดูประหลาดใจ
                “เรื่องแนะน�าร้านน่ะ ผมให้ค�าตอบดีๆ ไม่ได้...ไม่ได้หมายความว่าไม่อยากเขียน
          แนะน�านะครับ”
                                                     ั
                           ื
                                                                 ื
                                                                 ่
                                                          ั
                                   ็
                “อ้อ...ถ้าเป็นเร่องนนละกไม่ต้องคิดมากเลยครบ ตวผมยงฝกฝนเรองกาแฟอย่  ู
                              ั
                                                  ั
                              ้
          ไม่สมบูรณ์พอจะแนะน�าลงหนังสือได้หรอก”
                “ไม่ใช่แบบนั้น...”
                “นี่ไม่ได้ถ่อมตัวนะครับ เพราะงั้นไม่จ�าเป็นต้องคิดมาก...”
                “ไม่ใช่แบบนั้นจริงๆ!”
                ชิซุราอิกล่าวชัดถ้อยชัดค�า ชายหนุ่มเบิกตาโต
                         ั
                “ไม่ใช่แบบน้นเลย ยังไงดีล่ะ คือ...ร้านน้นเป็นสถานท่ท่ผมชอบเป็นการส่วนตัว
                                             ั
                                                       ี
                                                        ี
          เลยไม่ค่อยอยากให้คนอ่นรู้จักสักเท่าไร แต่ถึงพูดแบบน้นคุณคงไม่ดีใจหรอก ก็ท�าธุรกิจ
                           ื
                                                  ั
          บริการลูกค้านี่นา”
                นี่เป็นครั้งแรกที่ชิซุราอิเปดอกบอกความในใจกับใครสักคน
                                         28
   25   26   27   28   29   30   31   32   33   34   35