Page 24 - อ่านฟรี โฉมงามปรมาจารย์เครื่องหอม
P. 24

โฉมงำมปรมำจำรย์เครื่องหอมมปรมำจำรย์เครื่องหอม
          22 โฉมงำ

          มาที่ศาล พลันท�าให้เจ้าหน้าที่ต้องเข้ามารักษาความสงบเรียบร้อย
                ในขณะที่ฝูงชนแออัดเบียดเสียดอยู่นอกศาลนั้น ในเรือนสองชั้นซึ่ง
          อยู่ห่างจากศาลาว่าการออกไปสองช่วงถนนมีเจ้าหน้าที่ทางการสองนายก�าลัง

          เดินออกมาจากประตูเรือน ทั้งสองสบตากันแวบหนึ่ง ในดวงตาระคนด้วยแวว
          รู้สึกผิด แต่สุดท้ายก็ยังคงเดินไปรอที่ข้างรถม้าด้วยฝีเท้าว่องไวอยู่ดี
                ในเรือนมีศาลาอยู่หนึ่งหลัง ชายหนุ่มในชุดคลุมสีเขียวกับชายหนุ่มใน
          อาÀรณ์สีด�าก�าลังประชันหมากล้อมกัน ชายหนุ่มชุดเขียวท่าทางใจลอยไม่อยู่

          กับเนื้อกับตัวอย่างเห็นได้ชัด
                “เจ้าอย่าไปเลยดีกว่า ไม่ยอมบอกว่ามีเรื่องอันใด อยู่ๆ ก็สั่งให้เจ้าไปที่
          ศาลาว่าการ ทั้งยังส่งรถม้ามาอีก นี่เท่ากับบังคับให้เจ้าไปมิใช่หรือ” บุรุษชุดเขียว

          มีสีหน้าสะอิดสะเอียน วางหมากสีด�าในมือกลับลงกล่องไม้เสียดื้อๆ
                หว่างคิ้วบุรุษชุดด�าขมวดมุ่นขึ้นน้อยๆ “แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไปนี่” เขา
          วางหมากสีขาวในมือกลับใส่กล่องไม้ ก�าลังครุ่นคิดว่าหลายวันมานี้นายอ�าเÀอตู้

          ตามล่าตัวโจรราคะอย่างรีบร้อนราวกับไฟลนก้น ส่วนวันนี้ก็เป็นเส้นตายวันสุดท้าย
          แต่กลับเรียกตัวเขาไปที่นั่น นายอ�าเÀอตู้มีเจตนาอันใดกันแน่?
                ราษ®รทั้งหลายอาจจะไม่ทราบ แต่นายอ�าเÀอตู้รู้ดีว่าการที่เขาเดินทาง

          มาที่นี่คราวนี้เป็นเพราะได้รับพระบัญชาจากองค์รัชทายาทให้เดินทางออกจาก
          เมืองหลวงมาเพื่อสืบคดีขุนนางและพ่อค้าที่เจียงหนานรวมหัวกันทุจริตหา
          ผลประโยชน์ใส่ตัวอย่างลับๆ เขาไล่ตามสืบมาจนถึงอ�าเÀอเหอจือ จับตัวคนผิด
          ไปอย่างลับๆ จ�านวนหนึ่ง สืบสวนจนได้หลัก°านมาไม่น้อย ช่วงสองวันนี้ก�าลัง

          รอให้องครักษ์ลับที่เจียงหนานกุมตัวพยานคนส�าคัญอีกคนหนึ่งมา แล้วพวกเขา
          ก็จะเดินทางกลับเมืองหลวงทันที

                เพียงแต่ในระหว่างที่สืบคดีอยู่ที่เมืองเหอจือ เขาเผลอไปขัดขวางการบีบ
          บังคับหญิงสาวชาวบ้านมาเป็นอนุÀรรยาของคหบดีในท้องถิ่นผู้หนึ่งเข้าทางอ้อม
          อีกทั้งคหบดีผู้นั้นยังมีความสัมพันธ์แน่นแฟ‡นกับนายอ�าเÀอตู้เป็นอย่างยิ่ง...
                “พวกเราจะกลับเมืองหลวงแล้วมิใช่หรือ เจ้าก็รู้ว่าที่อ�าเÀอเหอจือแห่งนี้

          เป็นสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยคนชั่วช้าสามานย์ คหบดีในท้องถิ่นและพวกเจ้าหน้าที่
   19   20   21   22   23   24   25   26   27   28   29