Page 23 - อ่านฟรี ความรักเปรียบเหมือนรูโดนัท
P. 23
TOUKO SUNAHARA
กระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวาด้วย! จะเป็นพวก ‘เงียบขรึม’ หรืออะไรไม่รู้หรอกนะ แต่นี่เป็น
งาน ช่วยรับลูกค้าให้ถูกต้องตามคู่มือได้รึเปล่า”
คุราบายาชิพูดจาประชดประชัน แต่ใช่ว่าเขาเป็นเช่นนั้นมาตั้งแต่แรก
พนักงานใหม่ท�างานมาได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว แต่ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆ ถึง
ได้เพิ่มความจิกกัด
“อือ...อ๊ะ ‘ครับ’ ”
เมื่อเขาเขม้นมอง ถึงยอมแก้ค�าตอบรับใหม่ แม้ไม่ได้โวยกลับเหมือนเด็กในวัย
ต่อต้าน แต่ก็นิสัยแย่ขนาดแค่พยักหน้ารับเฉยๆ
ท�าไมกะอีแค่ให้ยิ้ม เจ้าเด็ก ม.ปลาย ชื่อค่อนข้างแปลกส�าหรับสมัยนี้ถึงท�าไม่ได้
นะ
นอกจากไร้อัธยาศัยขั้นสุดแล้วยังตัวสูงเกินเหตุอีก ส่งผลให้ดูน่าเกรงขาม เด็ก
คงแทบร้องไห้จ้าเมื่อโดนหน้าตาที่กล้ามเนื้อแสดงสีหน้าตายไปแล้วจ้องมอง
ถ้าให้พูดสั้นๆ คือคุราบายาชิก�าลังเสียใจ
ต่อให้ทนสภาพขาดแคลนแรงงานไม่ไหวอย่างไร แต่ดูท่าเขาคงเลือกจ้างผิดคน
เสียแล้ว
ที่ผ่านมาเขาเหนื่อยเหลือเกิน
แล้วตอนนี้ยังมาเหนื่อยเพราะเด็ก ม.ปลาย ที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่นี่อีก
สิ่งที่พูดไม่ออกบอกไม่ถูกนี้คือความแตกต่างระหว่างช่วงอายุหรือไร คงไม่ใช่ว่า
จู่ๆ จะโดนกระซวกเข้าให้หรอกนะ
คุราบายาชิถอนหายใจ เงยหน้ามองชายหนุ่มในชุดพนักงาน กางเกงสีเขียวเข้ม
กับเสื้อเชิ้ตสีขาวนวลลายทางสีเขียว หมวกก็เป็นสีเขียวเฉดเดียวกัน นอกนั้นก็มีเนกไท
สีน�้าตาลที่นอกจากผู้จัดการแล้ว พนักงานระดับล่างกว่านั้นต้องใส่
“ขอบ...พระคุณมากครับ!”
คุราบายาชิที่คอยเฝ้ามองเพื่อก�ากับเด็กหนุ่มส่งลูกค้าอยู่ตรงเครื่องคิดเงินคนเดียว
พุ่งออกไปจากด้านหลังเป็นเชิงต�าหนิ
“ยังยิ้มไม่พอ ยิ้มสิ ยิ้มอีก! ยกมุมปากขึ้น ปล่อยหางตาลู่ลง!”
พอออกค�าสั่งอย่างกับในเกมยกธงขาวธงแดง ชายหนุ่มที่หันหน้าไปทางเคาน์เตอร์
19
