Page 24 - อ่านฟรี ความรักเปรียบเหมือนรูโดนัท
P. 24
ความรักเปรียบเหมือนรูโดนัท
ก็หันตัวกลับมา
เมื่อโดนหน้านิ่งๆ ก้มมองจากที่สูงกว่า คุราบายาชิถึงกับสะดุ้ง
“มะ มีอะไร? ไม่พอใจรึไง?”
“เปล่า...ผู้จัดการ ไอ้ปล่อยหางตาลู่ลงนี่ท�าไงเหรอครับ?”
จริงด้วย ไม่ใช่กล้ามเนื้อที่ควบคุมเองได้อย่างอิสระนี่นา
“ปะ ปัญหาอยู่ที่ความรู้สึกต่างหาก ไอ้ความรู้สึกพยายามยิ้มเนี่ยมันส่งผ่านมา
ทางสายตาด้วย ต่อให้เธอไม่ท�าแบบนั้น...”
ฟ้าว กลิ่นหอมหวานลอยผ่านเคาน์เตอร์ไป
กลิ่นดอกไม้สังเคราะห์
“ดะ...เดี๋ยวสิ ทามารุซัง ทรงผมนั่นมันอะไร? ท�าไมไม่มัดให้เรียบร้อย?”
คนที่เพิ่งเดินเฉียดข้างไปก็คือนักศึกษาสาวที่เข้ามาท�างานก่อนน้องใหม่อย่าง
เด็กหนุ่ม ม.ปลาย ได้ประมาณหนึ่งเดือน เจ้าตัวปล่อยผมยาวสยาย กลิ่นของแชมพูหรือ
น�้าหอมไม่รู้ลอยฟุ้ง เดินเข้ามาในเคาน์เตอร์อย่างไม่สะทกสะท้าน
“อ๊ะ ขอโทษค่ะ พอดียางมัดผมมันขาด”
“ปล่อยให้ขาดได้ไง ไปยืนต่อหน้าลูกค้าในสภาพแบบนั้นก็แย่น่ะสิ”
“แต่ในเมื่อไม่มียางมัดผมก็ช่วยไม่ได้ไม่ใช่เหรอค้า”
“...เดี๋ยวก่อน”
ดูเหมือนเจ้าตัวไม่คิดจะท�าอะไร มิหน�าซ�้ายังสยายผมอย่างภูมิใจด้วยซ�้า คุราบายาชิ
รู้สึกเอือมระอา เขาเปิดลิ้นชักเคาน์เตอร์หยิบสิ่งนั้นออกมา
“เอ๋ จะให้ใช้นี่มัดผมเนี่ยนะ!? นี่มันยางมัดถุงนะคะ!?”
“เธอรู้ใช่ไหมว่าร้านเราขายของกิน?”
“แต่ว่า...มะ มัดก็ได้ค่ะ แค่มัดก็พอใช่ไหม!”
เมื่อพยักหน้าให้แบบไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะพูดด้วยน�้าตาคลอเบ้า หญิงสาวก็ฝืนใจ
รวบผม
ฟู่ ต้องให้เปลืองแรงจริงๆ
เป็นหน้าที่ที่โดนรังเกียจสุดกู่ ต่อให้สั่งนักศึกษาสาวมัดผมได้ ตัวเขาก็ไม่ได้ดีใจ
อะไร ทั้งที่ความจริงเขาแค่ต้องการพนักงานพาร์ตไทม์ขยันขันแข็ง รับออเดอร์หน้าตา
20
