Page 17 - อ่านฟรี ความรักเปรียบเหมือนรูโดนัท
P. 17
TOUKO SUNAHARA
เบื้องหน้าที่หยุดยืนนิ่ง
ไม่รู้ท�าไมนักเรียน ม.ปลาย ที่น่าจะกลับๆ ไปสักทีถึงจ้องมองตู้โชว์ตาเป็นมัน
สายตานั้นมุ่งมั่นเสียจนลืมกะพริบตาต่างจากสายตาเฉยชาเมื่อครู่
“อะไรกัน ชอบโดนัทเหรอ?”
“อือ ประมาณนั้น...”
เมื่อทักถาม เป็นครั้งแรกที่เสียงนั้นตอบกลับและพูดต่ออย่างกระตือรือร้น
“ก็โดนัทมันอร่อยนี่ครับ”
คงเรียกเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากอารมณ์ชั่ววูบ
“เหรอ งั้นมาท�างานที่ร้านนี้ไหม?”
คุราบายาชิพูดแบบขอไปที
ใช่ เขาเหนื่อยแล้ว เหนื่อยเหลือเกิน
ท้องฟ้าที่มองเห็นผ่านหน้าต่างอาคารเรียนมีสีฟ้า
พระอาทิตย์ฤดูร้อนเปล่งแสงเจิดจ้าแสบตา ท้องฟ้าอีกด้านมีเมฆแนวตั้งเริ่มก่อตัว
สูงตระหง่านตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ดูราวกับเป็นภาพสะท้อนท้องทะเลลึกสีฟ้าคราม มองแล้ว
เหมือนจะถูกดูดกลืนเข้าไป
แต่นั่นเป็นเหมือนดั่งภาพวาด ขาดความรู้สึกสมจริง ไม่ได้ท�าให้สัมผัสถึงความร้อน
ซึ่งก็ควรจะเป็นเช่นนั้น เพราะในห้องเรียนเปิดเครื่องปรับอากาศ เหงื่อจึงไม่ซึม
ออกมาทางผิวหนัง
คลื่นความร้อนสะท้อนผ่านนัยน์ตา ทว่าผิวกายกระทบไอความเย็น ท่ามกลาง
เสียงโหวกเหวกในห้องเรียนช่วงพักกลางวัน ริโอะนั่งเม้มปากอยู่ริมหน้าต่าง เหม่อมอง
ออกไปด้วยสีหน้าใจลอย
“หวัดดี ริโอะ”
เขาหันกลับไปเมื่อได้ยินเสียงทัก
“...ฮัคคุง”
“อย่าเรียกฮัคคุงสิ”
คนที่เดินเข้ามาหาคือเพื่อนสมัยเด็กและเพื่อนร่วมห้อง ยางิซาวะ ฮาคุโตะ
13
