Page 15 - อ่านฟรี ความรักเปรียบเหมือนรูโดนัท
P. 15
TOUKO SUNAHARA
ทั้งที่หวังไว้แค่นั้น แต่ท�าไมสัมภาษณ์มาตั้งแต่เช้าแล้วก็ยังไม่สมหวังสักที
“อุเอฮาระคุงชื่อแปลกดีนะ”
“อือ”
...โธ่เว้ย
รูปร่างหน้าตาภายนอกก็ไม่เลวแท้ๆ
อย่างแรกเลยคือตัวสูง สูงกว่าคนสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรอย่างเขาอยู่ราว
สิบเซนติเมตร อาจเพราะส่วนสัดระหว่างหัวกับตัวได้บาลานซ์ดี จึงยิ่งดูสูงเข้าไปใหญ่ สิ่ง
ที่มาพร้อมกับรูปร่างสูงระหงก็คือใบหน้าที่ค่อนข้างเล็กเมื่อเทียบกับส่วนสูง ผมสีเกาลัด
ดูสว่างสดใสเป็นเงางาม นัยน์ตาที่จ้องมองผ่านผมหน้าก็ดูดีหมดจด
แม้จัดได้ว่าหน้าตาดี แต่เพราะไม่ยิ้ม อิมเมจจึงห่างไกลจากค�าว่า ‘ร่าเริงสดใส’
อยู่โข ริมฝีปากบางเม้มปิดสนิท ดวงตาทั้งคู่จ้องตรงมายังเขา
สายตานั้นเรียบเฉยไร้อารมณ์ แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อโดนจ้องแล้วก็ท�าให้อึดอัดใจ
คุราบายาชิจึงเสไปมองเรซูเม่ในมือแทน
เป็นใบเรซูเม่ที่ชวนให้สงสัยว่ามีใจจะท�างานจริงรึเปล่า มาสมัครงานต้อนรับลูกค้า
ทว่ากลับเขียนค�าว่า ‘เงียบขรึม’ มาในช่องจุดเด่น ส่วนช่องงานอดิเรกนั้นเป็น ‘เหลาดินสอ’
“ตรงงานอดิเรก ที่เขียนว่า ‘เหลาดินสอ’ นี่คือแบบไหนเหรอ?”
“แบบไหน...ก็เหลาดินสอไงครับ แค่นั้น”
ขอบใจส�าหรับค�าตอบก�าปั้นทุบดิน
“ฮะฮะ คนตัวสูงอย่างเธอน่าจะเหมาะกับพวกกีฬาแท้ๆ แต่ไม่ได้เข้าชมรมเหรอ?”
“อือ”
“ถ้าเป็นไปได้ช่วยตอบว่า ‘ครับ’ หรือ ‘ไม่ครับ’ หน่อยนะ ฉันจะดีใจมาก”
“อือ...อ๊ะ ‘ครับ’ ”
ยังจะต้องพูดแก้ใหม่อีก
แต่มันก็แค่นั้น นักเรียน ม.ปลาย ที่มี ‘ความเงียบขรึม’ เป็นจุดเด่น ไม่มีแม้แต่
เศษเสี้ยวความสดใสร่าเริงที่สอดคล้องกับความต้องการของคุราบายาชิ ไม่ต้องมองไปถึง
เรื่อง ‘เหลาดินสอ’ ด้วยซ�้า
คุราบายาชิปั้นยิ้มชนิดที่ควรเรียกเป็นรอยยิ้มเสแสร้งต้นแบบ ลุกจากเก้าอี้
11
