Page 16 - อ่านฟรี ความรักเปรียบเหมือนรูโดนัท
P. 16
ความรักเปรียบเหมือนรูโดนัท
เสียงดังครืด
“เอาละ เดี๋ยวจะแจ้งผลสัมภาษณ์ให้ทราบภายหลังนะครับ”
“อือ...อ๊ะ ‘ครับ’ ”
ที่จริงไม่ต้องถ่วงเวลาก็รู้แล้วว่าไม่จ้าง
สอบตก สอบตก เขากระตุ้นให้อีกฝ่ายเดินไปยังทางออก ทว่าเมื่อเหลือบมอง
ผ่านเคาน์เตอร์ไปยังครัว ก็สบตาเข้ากับพนักงานหนุ่มผู้ก�าลังท�างานกึ่งแพนิกอยู่หน้า
กระทะทอดโดนัทอย่างไม่มีเวลาได้หยุดพัก
“ผู้จัดการ ช่วยด้วย!” เขาส่งสายตาอุทธรณ์
แรงงานไม่พออย่างเห็นได้ชัด ไม่พอเลยสักนิด มองปราดเดียวก็เห็นโดนัทใน
ตู้โชว์ว่างเปล่าโดดเด่นเป็นสง่า เวลามีลูกค้าประเภทขี้ฟ้องมาเป็นต้องโดนโวยว่า ‘ของ
ไม่พอ’ อย่างแย่ที่สุดคือ ถูกทางส�านักงานใหญ่ต�าหนิลงมาเมื่อได้รับค�าร้องเรียน
...แล้วไงใครสน
อย่ามาพึ่งฉันไปมากกว่านี้ อย่าหวังจะเกาะ แต่แม้จะชั่วช้าแค่ไหน คุราบายาชิก็
ยังเป็นผู้จัดการ
ทว่าผู้จัดการนั้นเป็นเพียงต�าแหน่งในนาม เป็นแค่ค�าเรียกเจ้าหน้าที่เบ็ดเตล็ดให้
ฟังดูดีเท่านั้น สามปีก่อน เมื่อพ่อป่วยไข้ล้มพับ คุราบายาชิลาออกจากบริษัทในโตเกียว
แล้วกลับบ้านเกิด ตอนนั้นเขาประสบปัญหาในการหางานใหม่ จึงสมัครงานร้านโดนัทที่
ไม่จ�าเป็นต้องมีประสบการณ์ไป
มาคิดดูตอนนี้ก็เข้าใจได้ว่าท�าไมเขาถึงได้งาน นอกจากตัดสินกันด้วยแรงกาย
แล้ว การจัดการกับพนักงานพาร์ตไทม์แสนเอาแต่ใจให้เป็นหนึ่งเดียวกันก็เหนื่อยยาก
แสนสาหัสใช่ย่อย เมื่อพนักงานต�าแหน่งสูงกว่าเขาทยอยลาออกไป เขาจึงไต่เต้าขึ้นมา
เป็นผู้จัดการได้ในสามปี
ใช่ว่าเป็นเพราะอยากเป็นสักหน่อย
ในวันแบบนี้ ค�าพูดเชิงแก้ตัวอันน่าสมเพชจะผุดขึ้นมาในสมอง
อา ทุกอย่างดูขวางหูขวางตาไปหมด
“เหวอ”
คุราบายาชิส่งเสียงร้องตกใจ ขณะมองไปทางอื่นเขาเกือบเดินชนเข้ากับชายหนุ่ม
12
