Page 16 - อ่านฟรี เหมันต์หวนรัก
P. 16
เหมันต์หวนรัก
เพียงใดก็ยังท�าให้รู้สึกเหน็บหนาวเล็กน้อยอยู่ดี ซ่งหว่านซานสวมเพียงเสื้อตัวในนั่ง
อยู่บนเตียงนานถึงเพียงนี้ โจวเหยี่ยนโทษว่าตนเองไม่ละเอียดรอบคอบ ถึงไม่ฉุกใจ
จนกระทั่งบัดนี้
เขารีบจับซ่งหว่านซานซุกเข้าในผ้าห่ม ตัวเขาเองก็ซุกตัวเข้าไปนอนกอด
เอาไว้ด้วยพลางว่า “ข้างนอกลมเหมันต์แรงนัก ท�าการใดไม่ได้หรอก พักผ่อนเป็น
เพื่อนข้าหน่อยเถิด” เขาเว้นวรรค จุมพิตใบหน้าของซ่งหว่านซานแล้วเอ่ย “เมื่อคืน
เหน็ดเหนื่อยเกินไปแล้ว”
ซ่งหว่านซานหน้าแดงซ่านอย่างรุนแรง จากนั้นได้แต่หลับตาแสร้งท�าเป็น
หลับใหลด้วยกลัวว่าโจวเหยี่ยนจะท�าเรื่องเช่นนั้นอีก
เมื่อคืนอาจเหนื่อยหนักหนานัก โจวเหยี่ยนจึงหลับไปอย่างรวดเร็ว ซ่งหว่านซาน
ช้อนตาขึ้นมองเขาครู่หนึ่งก็ถอนหายใจเบาๆ
ซ่งหว่านซานหลับตาหากแต่นอนไม่หลับ จู่ๆ ก็นึกถึงหลินโย่วเวยขึ้นมา
เขานึกถึงเมื่อครั้งเพิ่งสอบจอหงวน ภาพรถม้าแล่นไปมาบนถนน สีแดง
แสบตาเต็มไปหมด คล้ายภาพเมื่อครั้งที่เขากับหลินโย่วเวยแต่งงานกัน
ซ่งหว่านซานมาที่เมืองหลวงเมื่อฤดูใบไม้ผลิปีเฉิงเต๋อที่ห้าสิบห้า เขาเขียว
น�้าใส เขาเดินทางมาบนหนทางอันล�าบากเพื่อสอบเข้ารับราชการ
ซ่งหว่านซานสูญเสียบิดามารดาไปตั้งแต่เด็ก เขาอาศัยอาจารย์ที่สอนหนังสือ
ในหมู่บ้านจึงเติบโตขึ้นมาได้อย่างล�าบากยากเข็ญ อาจารย์ใจดี มักสอนหนังสือสอน
บทกวีให้เขาและให้เสื้อผ้าอาหารแก่เขาเสมอ เขาอาศัยอาจารย์เพื่อมีชีวิตรอดมากว่า
สิบปี กระทั่งซ่งหว่านซานสอบจอหงวนได้ เป็นผู้เข้าสอบจากชนบทที่ท�าผลสอบได้
ยอดเยี่ยม และเข้ารับต�าแหน่งก้งซื่อ ต่อมาหลังจากการคร�่าเคร่งอ่านหนังสืออยู่
3
หลายปีเขาก็ได้เข้าเมืองหลวงในที่สุด
14
