Page 13 - อ่านฟรี เหมันต์หวนรัก
P. 13
ฉู่เฉียว
ยิ่งนัก เขาไม่กล้ายั่วยุ ทั้งร่างราวกับไร้ชีวิต ได้แต่หวังให้โจวเหยี่ยนเบื่อและปล่อย
เขาไป
ก่อนหน้านี้สองสามครั้งยังนับว่าราบรื่นดี แต่ไม่รู้ว่าวันนี้โจวเหยี่ยนเป็นอะไร
ถึงเหมือนต้องการบีบเขาให้ตอบสนองกลับให้ได้
โจวเหยี่ยนเห็นคนในอ้อมอกดูสับสนเคว้งคว้างก็ถอนหายใจในใจเบาๆ
แล้วยื่นมือไปทาบบนของร้อนของซ่งหว่านซาน ลมหายใจของซ่งหว่านซานพลัน
หนักหน่วงขึ้นทันที มือที่คล้องคอของเขาอยู่ยิ่งจับแน่นขึ้นเรื่อยๆ และไม่นานก็
สมปรารถนา
ชั่วขณะนั้นไฟราคะที่เพิ่งสงบลงไปของโจวเหยี่ยนกลับมาปะทุอีกครั้ง เขา
มองคนที่นอนซบอยู่ที่ไหล่ตนอย่างง่วงงุนแล้วว่า “ถือเสียว่าเป็นการลงโทษ ท�าจน
ฟ้าสว่างก็แล้วกัน”
เนื้อนุ่มที่อกถูกริมฝีปากเย็นเล็กน้อยของโจวเหยี่ยนครอบครอง ซ่งหว่านซาน
หายใจเฮือกเบาๆ ก่อนจะถูกรุกรานอย่างแข็งแกร่งและคุ้นเคย
เขาไม่รู้ว่าโจวเหยี่ยนสบสุขไปกี่ครั้ง รู้เพียงร่างของตนเปียกแฉะจนร้อนใจ
อยากจะหลีกลี้ไปเหลือเกิน
เพียงแต่เขาไม่มีแรงแม้เสี้ยวหนึ่งจนอยากจะหมดสติไปเสีย แต่ก็ไม่รู้ว่า
เพราะเหตุใด ทุกครั้งที่เริ่มเหม่อลอยก็จะได้สติและตอบรับจนถึงที่สุดเสมอ เขามอง
โจวเหยี่ยนอุ้มเขาไปล้างตัวในอ่างอาบน�้า บางครั้งยามอยู่ในอ่างอาบน�้าก็ยังท�าอีก
ครั้งหนึ่ง
หนังตาหนักขึ้นทุกขณะ เขาเห็นว่าข้างนอกมีแสงสว่างแล้วจึงรู้ว่าฉากสวาทนี้
ใกล้ถึงจุดจบ ด้วยเหตุนั้นเขาเลยผ่อนคลายลงแล้วค่อยๆ หลับไป
โจวเหยี่ยนมองเขาแล้วถอนหายใจอย่างไม่อาจท�าอันใดได้ จากนั้นก็ให้
โจวอันเอายาเข้ามาเพื่อใส่ที่นิ้วซ่งหว่านซานก่อนจะพันแผลให้อย่างระมัดระวัง
แล้วจึงสวมชุดขุนนางไปออกท้องพระโรงยามเช้า
11
