Page 12 - อ่านฟรี เหมันต์หวนรัก
P. 12
เหมันต์หวนรัก
ชะงักเล็กน้อยแล้วจุมพิตเขาอย่างยินดี มือหนึ่งเคลื่อนมาจับมือของเขาแต่ก็คล�าไป
พบความเหนียวหนืดเลยหยุดการกระท�าทันที
โจวเหยี่ยนปรับแสงตะเกียงที่หัวเตียงให้สว่างขึ้นแล้วอุ้มซ่งหว่านซานให้
ลุกขึ้นนั่งทันที สิ่งนั้นพลันฝังลึกอย่างที่สุด ซ่งหว่านซานร้องเสียงดัง แต่โจวเหยี่ยน
ไม่สนใจ เพียงอาศัยแสงเทียนมองดูมือของเขาให้ถี่ถ้วน
ซ่งหว่านซานรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย เขาแอบคิดว่าจะใช้อีกมือหนึ่งลูบคล�า
ตนเองเสีย แต่จู่ๆ ก็มองเห็นใบหน้าเย็นชาของโจวเหยี่ยนขึ้นมาท่ามกลางแรงปรารถนา
อันเลือนราง เมื่อนั้นเขาจึงได้สติเต็มที่
โจวเหยี่ยนมองมือของเขาอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็ถาม “ใต้เท้าซ่งเคยไปกรม
ราชทัณฑ์หรือไม่”
ซ่งหว่านซานค่อยๆ ดึงมือข้างนั้นกลับแล้วว่า “ไม่เคย”
โจวเหยี่ยนจับมือข้างนั้นของเขาเอาไว้แน่น “ในกรมราชทัณฑ์มีการลงโทษ
อย่างหนึ่งที่เรียกว่าตอกเล็บ เขาจะใช้ไม้ไผ่ที่เหลาจนแหลมเล็กแทงเข้าไปในเล็บ
ของคน แทงเข้าไปทั้งสิบนิ้ว ผู้รับโทษจะรู้สึกเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่”
ซ่งหว่านซานตัวแข็งทื่อไปแล้วแต่กลับสั่นสะท้านขึ้นมาเบาๆ เขาใช้มือข้าง
ที่ยังดีอยู่ค่อยๆ กันโจวเหยี่ยนเอาไว้ จากนั้นเอ่ย “ท่านอ๋อง หว่านซานผิดไปแล้ว”
โจวเหยี่ยนแค่นเสียงอย่างเย็นชา กอดซ่งหว่านซานอย่างแรงจนซ่งหว่านซาน
ร้องเฮือกก่อนจะเอ่ยอย่างกระท่อนกระแท่น “ท่านอ๋อง...เร็วหน่อย...”
โจวเหยี่ยนกลับไม่ยอมขยับอีก เพียงเอ่ยว่า “ใต้เท้าซ่งรังเกียจข้าถึงเพียงนี้
เชียวหรือ ถึงกับยินยอมให้นิ้วมือบาดเจ็บด้วยการจิกทึ้งฟูกนั่นแทนที่จะยอมกอด
ข้า”
ซ่งหว่านซานรู้ว่าโจวเหยี่ยนก�าลังโกรธจริงๆ แล้ว เขารีบใช้มือคล้องคอของ
โจวเหยี่ยนเอาไว้แล้วขยับสองสามครั้งก่อนจะว่า “ข้าผิดไปแล้ว หว่านซานผิดไปแล้ว”
โจวเหยี่ยนท�าเหมือนจะให้เขาลงจากเตียงไม่ได้สักสองวัน จนสุดท้าย
ซ่งหว่านซานแทบไม่เหลือแรง ยามอยู่บนเตียงซ่งหว่านซานหวาดกลัวโจวเหยี่ยน
10
