Page 9 - อ่านฟรี เหมันต์หวนรัก
P. 9
่ ่
บททีหนึง
หิมะแรกแห่งเหมันต์โปรยปราย เมืองหย่งอันทั้งเมืองปกคลุมไปด้วยสีขาว
เย็นเยียบ อากาศหนาวนัก พายุหิมะผสานกับสีแห่งราตรีคลุมพื้นที่ในจวนอ๋องเอาไว้
ด้วยเงามืดสีขาวเทา
โจวเหยี่ยนเพิ่งกลับมาจากวัง ในมือของเขาถือกล่องไม้หนานสีชาดขนาด
กว้างประมาณหนึ่งนิ้วมือยาวครึ่งเชียะ 1
โจวอันต้อนรับเขาที่เข้าไปในลานบ้านแล้วยื่นมือมาจะรับของในมือ แต่เขา
ชักมือกลับแล้วถาม “ใต้เท้าซ่งนอนแล้วหรือยัง”
โจวอันค้อมกายถวายค�านับแล้วตอบ “ยังพ่ะย่ะค่ะ เมื่อครู่คุณชายน้อยร้องไห้
โวยวายยกใหญ่ ใต้เท้าจึงต้องไปปลอบพ่ะย่ะค่ะ”
โจวเหยี่ยนส่งเสียง “อืม” ค�าหนึ่ง แล้วเดินไปที่เรือนตะวันตกโดยยังไม่คลาย
เสื้อตัวนอกออก
ซ่งหว่านซานเพิ่งจะกล่อมจนลูกหลับไป ดูท่าลูกจะรู้สึกไม่ค่อยสบายท้อง
จึงร้องเสียงดังหนวกหู เขาเพิ่งผ่อนลมหายใจออกก็ได้ยินเสียงผลักประตูเปิด ท�าให้
1 เชียะ เป็นหน่วยความยาว หนึ่งเชียะเท่ากับประมาณหนึ่งฟุต
7
