Page 13 - อ่านฟรี ดวงหทัยจอมบัลลังก์
P. 13
ลวี่กวง
“รายงานสังกัดและหัวหน้าขันทีของเจ้ามา” ชายหนุ่มมองดูชุดสีครามบนร่าง
นาง ตรงแขนไม่มีตราตรงเสื้อไม่มีปลอกแขน เห็นปุ๊บก็ทราบทันทีว่าเป็นขันทีชั้นผู้น้อย
ที่ไม่มียศไม่มีต�าแหน่งใดๆ
“ข้า...” ซินเซ่าหมิ่นได้ยินดังนั้นหัวใจก็แทบจะเย็นวาบ
แย่แล้ว นางควรท�าอย่างไรดี นางยังไม่เข้าใจสถานการณ์เลยด้วยซ�้า แม้ว่า
จะแน่ใจแล้วว่าตนเองย้อนเวลามา แต่ว่าตอนนี้เป็นยุคสมัยใดราชวงศ์ใดนางก็ยังไม่รู้
นางคงไม่ถูกสังหารตั้งแต่เพิ่งจะมาถึงหรอกนะ?
ขณะที่ก�าลังครุ่นคิด เสียงฝีเท้าก็ดังแว่วมาจากด้านหลังพร้อมกับสุ้มเสียง
แหลมเล็ก... “โซ่วยาง ข้าว่าแล้วว่าเจ้าต้องหนีมาเที่ยวเตร่ที่ต�าหนักอวี้เฉวียน ที่
ห้องเครื่องงานยุ่งจนหัวหมุน แต่เจ้ากลับ...”
วาจาหยุดชะงักไปโดยพลัน ผู้มาใหม่กดเสียงต�่าลงพลางเอ่ยกับชายหนุ่ม
“เฉิงกงกง”
ขันทีผู้มาทีหลังไม่กลัวเขามิได้ เพราะว่าเฉิงกงกงเป็นขันทีประจ�าพระวรกาย
ของฮ่องเต้นั่นเอง
บุรุษหนุ่มมองผู้มาใหม่ปราดหนึ่ง จากนั้นโบกมือแล้วเดินจากไป
ซินเซ่าหมิ่นจ้องบุรุษผู้นั้นคล้อยหายไปตาไม่กะพริบ แต่ละก้าวที่เขาก้าวเดิน
ล้วนส่องสว่างแก่บริเวณโดยรอบไปด้วย ยิ่งท�าให้นางมั่นใจว่าที่นี่ห่างจากโลกของนาง
แสนไกลนัก... แย่แล้ว นางย้อนเวลามาจริงๆ ด้วย!
“เจ้ายังจะยืนท�าอันใดอยู่ที่นี่อีก?! งานพิธีครบรอบร้อยปีสถาปนาราชวงศ์
สิ้นสุดลงแล้วก็จริง แต่ราชทูตจากแคว้นต่างๆ ที่ต�าหนักต้อนรับราชอาคันตุกะยังไม่กลับ
แต่ละคนต่างรอกินของว่างยามดึกอย่างกับผีตะกละ หากเจ้ายังแอบอู้อีก พอกลับไป
ข้าจะฟ้องหลัวกงกง ให้เจ้าย้ายไปอยู่ที่โรงซักผ้าเสียให้เข็ด!” เอ่ยจบ ขันทีห้องเครื่อง
ผู้นี้ก็คว้ามือนางเอาไว้ ก่อนจะลากนางไปยังทางที่เขาเดินมาอย่างไม่พูดพร�่าท�าเพลง
ซินเซ่าหมิ่นจ้องมองขันทีซึ่งสวมใส่เสื้อคลุมตัวยาวสีครามดุจเดียวกันด้วย
ใบหน้าน่าเวทนา ความเศร้าสลดปรากฏออกมาบนใบหน้า
พอได้แล้ว นางก�าลังปฏิบัติหน้าที่อยู่นะ... ปล่อยนางกลับไปได้หรือไม่เล่า!
รอจนทั้งสองคนเดินจากไปแล้ว บุรุษที่ถูกเรียกว่าเฉิงกงกงก็เดินวกกลับมา
11
