Page 10 - อ่านฟรี ดวงหทัยจอมบัลลังก์
P. 10
บทที่หนึ่ง
ยื่นมือออกไปแต่ก็มองไม่เห็นนิ้วทั้งห้า
ซินเซ่าหมิ่นเบิกตากว้าง นัยน์ตาด�าวาวกลอกไปทางซ้ายแล้วค่อยกลอกไป
ทางขวาอย่างช้าๆ ขณะที่ก�าลังกังขาว่าสายตาของตนอาจจะสูญเสียการมองเห็นไป
แล้ว ในที่สุดดวงตาของนางก็ปรับตัวเข้ากับความมืดมิดได้ มองเห็นดวงดาราระยิบ
ระยับบนท้องนภาอันมืดมิด
นางถอนลมหายใจเล็กน้อย แต่แล้วก็คล้ายกับนึกสิ่งใดขึ้นมาได้จึงรีบพลิกกาย
ลุกขึ้น ก่อนจะมองดูรอบๆ
รอบด้านมืดสนิท มืดเสียจนท�าให้นางยากจะแยกแยะได้ว่าตอนนี้นางอยู่
แห่งหนใด ทว่าสิ่งที่จมูกได้กลิ่นคือกลิ่นใบหญ้าหลังฝนตกซึ่งเป็นกลิ่นเฉพาะบนภูเขา
ท�าให้นางย่นหัวคิ้วอย่างมิอาจห้าม
นางถูกแรงระเบิดพามาถึงที่ใดกัน หรือว่าเป็นสวนสาธารณะละแวกใกล้ๆ
อาคารหลังใหญ่? แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นก็ไม่มีทางมืดมิดจนถึงขนาดนี้ได้กระมัง...
อย่างกับว่าไฟดับทั่วทั้งเมืองไม่มีผิด ชวนให้คนหวาดผวาอย่างบอกไม่ถูก
นางเป็นคนที่เคยชินกับการมีแสงไฟในยามราตรีมืดมิด ยามที่เบื้องหน้า
มีเพียงความมืด ต่อให้นางใจกล้าแค่ไหนก็มิอาจรู้สึกสงบใจได้ ยิ่งกว่านั้นนางยังกลัว
เมืองทั้งเมืองจะประสบหายนะภัยจนพังทลายไม่เหลือซาก
ยังมิทันได้ไตร่ตรองให้ละเอียดถี่ถ้วน นางก็ขยับร่างกายไปตามสัญชาตญาณ
8
