Page 32 - อ่านฟรี! รักหมดใจ MY HERO เล่มเดียวจบ
P. 32

สัมผัสใจ
                                        ส ่ ือวิญญาณ

                  “ประมาณร้อยเก้าสิบเซ็นต์ครับ...”

                  “ร้อยเก้าสิบ...! สุดยอด สูงกว่าผมเกือบสามสิบเซ็นต์เชียว! มิน่าล่ะ ชุดสูทเลย
           เหมาะกับคุณมากๆ”

                                                                     ี
                  ถ้าพูดถึงชายใส่สูทในหมู่บ้าน ก็น่าจะมีเพียงข้าราชการกับเจ้าหน้าท่สหกรณ์
           การเกษตรที่แวะมาเป็นครั้งคราว ด้วยเหตุนี้เซนริที่ผ่านการขัดเกลาบุคลิกและรูปลักษณ์
           จนสมกับเป็นนักธุรกิจช้นยอดจากเมืองใหญ่จึงดูแปลกตา หากมือตนสามารถวาดเซนร ิ
                             ั
           ได้ ก็อยากจะขอให้มาเป็นนายแบบให้

                  “...มิโคโตะซังเนี่ย มีเรื่องให้ผมประหลาดใจได้ตลอดเลยนะครับ”
                  เซนริยืนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แต่แล้วดวงตาเฉียบคมก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย

                  “ตอนเห็นภาพวาดของมิโคโตะซังครั้งแรก ผมคิดวาคุณนาจะเป็นจิตรกรที่มีอายุ
                                                           ่
                                                      ่
           พอสมควร แต่ในความเป็นจริงคุณดูดะ...ยังดูหนุ่มอยู่เลย แถมหน้าตายังงดงามราวกับ
           หลุดออกมาจากภาพวาดหญิงงามนั่น กิริยาท่าทางดูสง่างามจนลังเลที่จะเอื้อมมือเข้าไป

           ใกล้ แต่ค�าพูดค�าจากลับไร้เดียงสา”
                  “...เมื่อกี้จะพูดว่าผมดูเด็กใช่ไหมครับ? เห็นแบบนี้ ผมอายุสิบแปดปแล้วนะ”

                  “สิบ...!?”
                  พอเห็นเซนริท�าท่าตกตะลึง มิโคโตะก็พ่นลมหายใจ อ้า คนน้ก็ด้วยเหรอ มิโคโตะ
                                                             ี
           เจอคนเข้าใจผิดคิดว่าอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงบ่อยเสียจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว อย่าง

             ื
                                          �
           เม่อวันก่อนเจ้าหน้าท่ท่มาตรวจคุณภาพน้าในหมู่บ้านก็เข้าใจผิดว่ามิโคโตะเป็นนักเรียน
                            ี
                           ี
           มัธยมต้นที่ไม่ยอมไปโรงเรียน มาเดินเล่นเตร็ดเตร่ในหมู่บ้าน และจะพาไปโรงพักให้ได้
                  เซนริเรียกสติตัวเองกลับคืนมาก่อนโค้งศีรษะลงต�่า
                  “ขะ...ขอโทษที่เสียมารยาทครับ...”
                  “ไม่เป็นไรครับ ผมชินแล้วแหละ ว่าแต่โอคุสึกิซังอายุเท่าไรเหรอครับ?”

                  “ผมเหรอ? อายุยี่สิบแปดครับ...”


                                          30
   27   28   29   30   31   32   33   34   35   36   37