Page 37 - อ่านฟรี! รักหมดใจ MY HERO เล่มเดียวจบ
P. 37

AOI MIYAO


                                       ี
           แตะต้อง ทัตสึโกโร่จะรู้สึกอย่างไรนะ ท่เข้ามาเห็นคนสองคนจดจ่อกับงานของตัวเองจนไม่
           ได้สังเกตเห็นตนด้วยซ�้า
                  “...เอ หกโมงเย็นแล้วเหรอ?”

                                                                        ี
                  มิโคโตะมองนาฬกาบนผนังแล้วก็ต้องตะลึง ถ้าจ�าไม่ผิด เขาพาเซนริมาท่ห้อง
                                                         ึ
                                       ้
                                       ั
                                                             ี
                                          ่
                                                                 ั
                                                             ่
                    ็
                                                  ่
                                               ั
                                   ่
                                     ั
                      ้
                                                         ่
                                               ้
                                                                       ่
              ั
                ี
           หลงเทยงเลกนอย หมายความวานบตงแตตอนนน ผานมาหนงในสของวนแลวอยางนน
                                                                          ั
                                                                          ้
                                                                    ้
                ่
           เหรอ ไม่อยากจะเชื่อ
                  “โอคุสึกิซัง ดูภาพวาดเสร็จแล้วเหรอครับ?”
                                ื
                         ิ
                  “ครับ เพ่งดูเสร็จเม่อครู่ หันมาอีกทีเจอมิโคโตะซังก�าลังขะมักเขม้นสเกตช์ภาพ
           อยู่ข้างๆ ตกใจหมดเลยครับ”
                    ี
                  ดีท่อีกฝายไม่ถามต่อว่าก�าลังวาดอะไรอยู่ มิโคโตะลูบหน้าอกอย่างโล่งใจ เซนร ิ
           น่าจะไม่รู้ว่ามีเงาแปลกๆ มาเกาะแกะอยู่รอบตัว ถ้าเขาเห็นภาพสเกตช์ของมิโคโตะอาจ
           รู้สึกแย่ขึ้นมาก็ได้...เหมือนกับแม่ของมิโคโตะในอดีต
                                          ี
                  “ปะ...เป็นยังไงบ้างครับ? ภาพท่ผมวาดสมัยยังเด็กคงจะอ่อนหัดมากเลยสินะ
           ครับ? ผมไม่เคยเรียนวาดรูปด้วย...”
                                                                  ุ
                                                        �
                                                 ื
                         ่
                               ้
                  มโคโตะเอยถามดวยนาเสียงสดใสกลบเกล่อนพลางทาเนียนปดสมดสเกตช์ภาพ
                   ิ
                                  ้
                                  �
           และดึงเข้ามากอดไว้กับตัว เซนริส่ายศีรษะตอบ น่งทับส้นเท้าท�าท่าเอาจริงเอาจังตรงหน้า
                                               ั
           มิโคโตะ
                  “พอได้เห็นก็ยิ่งตอกย�้าให้ผมมั่นใจ มิโคโตะซัง...เป็นคนมีพรสวรรค์ครับ”
                  “...เอ...อึก...”
                                   ื
                  “จริงอยู่ว่าเทคนิคการส่อความทางภาพอาจยังติดๆ ขัดๆ อยู่บ้าง แต่มิโคโตะซัง
           เกิดมาพร้อมสมบัติที่ไขว่คว้ามาได้ยากที่สุด และล�้าค่าที่สุดส�าหรับจิตรกร...ไม่สิ ส�าหรับ
           มนุษย์ที่อาศัยอยู่ในโลกแห่งการสร้างสรรค์ทุกคนเลย”
                  ...แล้วนั่นมันคืออะไร?
                                          35
   32   33   34   35   36   37   38   39   40   41   42