Page 36 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 2
P. 36

เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 2
          34 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 2

                ในตอนที่ฉันจมลงไปในอ่าง อยู่ๆ แม่นมเหนียนก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา
          “พระสนมไม่ต้องร้อนใจเพคะ”
                           ี
                                        ึ
                “เอŽ?” ตอนทฉันค่อยๆ ขยับข้นจากผวนาช้าๆ ท้งสองคนก็ซ่อนสีหน้า
                           ่
                                              ิ
                                                       ั
                                                ้
                                                �
                                      ้
                                      �
          ท่าทางก่อนหน้าไว้แล้ว ฉันลูบหยดนาบนใบหน้าออกแล้วมองแม่นมเหนียนด้วย
          ความไม่เข้าใจ
                “การแท้งในคร้งน้นท�าลายพลังงานเลือดไป ท่านหมอบอกว่าต้องบ�ารุง
                              ั
                            ั
                                         ี
                                   ึ
                                                         ึ
          รักÉาอย่างดีเป็นเวลาสองป‚ หน่งป‚มาน้ร่างกายของท่านดีข้นไม่น้อย อดทนรอ
          อีกหน่อยนะเพคะ ไม่ว่าสตรีนางใดก็ให้ก�าเนิดได้ ขอเพียงแต่มีความโปรดปราน
          ของจ้าวแคว้นน้อย จะกังวลว่าจะไม่มีองค์ชายไปท�าไมเพคะ”
                “อย่าให้ข้าได้ยินค�าพูดพรรค์นี้อีก!” ฉันตบน�้าอย่างแรงจนน�้ากระเซ็นไป
          บนตัวนาง
                                            ั
                    ุ
                       ึ
                                                         ู
                “เหตใดถงจะไม่พูดเพคะ? หม่อมฉนไม่เพียงแต่จะพด พระสนมย่งต้อง
                                                                    ิ
                                                ี
          ¿ังเพคะ!” แม่นมเหนียนเอาความเข้มงวดดุดันท่มีในวันวานมาใช้อีกคร้ง ต้งแต่
                                                                     ั
                                                                  ั
          ใต้เท้าเซียนอวรบหน้าทอาจารยของฉน นางกเผยท่าทางแบบนออกมาน้อยมาก
                     ë
                                  ์
                                             ็
                                       ั
                      ั
                                                           ้
                                                           ี
                            ี
                            ่
                     ี
          ฉันไม่กล้าขัดจังหวะค�าพูดของนางไปช่วขณะ “องค์หญิงล่วเฉิงผู้หน่งจะสามารถ
                                        ั
                                                              ึ
                                                      ั
                                                                    ิ
          อธิบายอะไรได้ ตามความเห็นหม่อมฉันชะตากรรมของพระชายาอว้น่นส้นสุด
                                                                ี
                                                                 ั
                                                      ั
          แล้ว นางสามารถมีได้แค่องค์หญิงองค์น้องค์เดียวเท่าน้นแหละเพคะ” พูดแล้ว
                                          ี
          แม่นมก็ยองกายลงมานวดหลังÈีรÉะให้ฉัน ฉันหันหัวหนีอย่างไม่ยอม แต่กลับ
          ถูกนางบังคับจับกลับมา “ส่วนสวี่เหลียงเหรินนั่น สนมที่ยÈต�่ากว่าพระสนมเอก
                                                      ั
                     ึ
          ตัวเล็กๆ ผู้หน่ง แม้นางจะให้ก�าเนิดองค์ชายออกมา น่นแล้วอย่างไรเพคะ ใน
          ราชวงÈ์ต้อง ‘บุตรอาÈัยความเรืองอ�านาจของมารดา’ ก่อนค่อย ‘มารดาอาÈัย
                                                       ี
          ความเรืองอ�านาจของบุตร’ พระสนมควรระวังเถ่ยเจาเยว่ยนและเชาชงอวëแทน
                                                                    ี
                                                ี
                 �
                                                              ี
                                                                 ึ
                              ี
          เสียด้วยซ้า โดยเฉพาะเถ่ยเจาเยว่ยน ต้นไม้ใหญ่ของตระกูลเถ่ยท่ไว้พ่งพิงอาจ
                                                           ี
                                     ี
           ี
          เรยกได้ว่าล้มไปแล้ว ทว่านางกลบถกลมพดเพยงเลกน้อย ตวละครทร้ายกาจ
                                                                 ่
                                                                 ี
                                               ี
                                                   ็
                                    ั
                                       ู
                                                          ั
                                            ั
          เช่นนี้จะไม่ป‡องกันได้อย่างนั้นหรือเพคะ!”
                ฉันหันกลับมาจ้องยายแก่ท่พูดยืดยาวแวบหน่งแล้วเอ่ยด้วยเสียงดุดัน
                                      ี
                                                     ึ
          “พูดจบแล้วหรือยัง?”
   31   32   33   34   35   36   37   38   39   40   41