Page 46 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 1
P. 46
เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 1
44 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 1
ึ
�
ึ
ด้านหลังและโยนฉันเข้าไปโดยไม่รอเลิกผ้าม่านข้น ฉันคิดจะเรียกเขาไว้ทว่าอ้าอ้ง
อยู่นานก็ตะโกนไม่ออกแม้แต่ค�าเดียว
็
ี
ั
ี
้
้
›
่
ั
่
ิ
่
ี
้
่
ิ
ู
่
ู
“เจ้าช่างไมอยากมชวตอยแลวจรงๆ” คนทนงอยฝงตรงขามส่งผาเชดหนา
้
มาให้ ให้ฉันเช็ดหน้าผากที่เลือดไหล
ฉันส่ายหน้าปฏิเสธแล้วเอ่ยขอร้องอีกอย่าง “เจ้าสามารถตี...ตีข้า...” ฉัน
ท�าไม้ท�ามือช้ท่หลังคอ “เหมือนกับเย่ยนซาน...แบบน้น” พอสลบไปก็ไม่เห็นอะไร
ี
ี
ั
ี
แล้ว
ื
ิ
เขาย้มฝ„ดเฝ„›อนพร้อมกับยกมือข้น “แม่นางน้อยเช่นเจ้าเข้าใจเร่องราวด ี
ึ
เกินไปก็ไม่ดี”
ฉันไม่ใช่แม่นางน้อยแล้ว และก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ดังน้นฉันจึงอยากนอน
ั
ไม่อยากไปเข้าใจ
นั่นคือชีวิตคนนะ ชีวิตคนตั้งมากมายขนาดนั้น...
ี
ในช่วงสองสามวันท่รถม้าเพ่งออกเดินทาง ฉันอาเจียนอย่างรุนแรงแต่
ิ
ไม่ได้รู้สึกเวียนÈีรษะหนักหน่วง ทว่าต่อมาไม่ได้อาเจียนแล้วแต่เร่มเวียนÈีรษะ
ิ
ื
แทน เวียนÈีรษะจนหน้ามืดตาลายไม่รู้วันเวลา จ�าได้ว่าเม่อก่อนฉันเป็นคนไม่เมา
รถ บางทีรถท่เจ้าม้าน่ลากอาจจะโคลงเคลงรุนแรงไปหน่อย ในสิบวันหรืออาจ
ี
ี
ึ
คร่งเดือนฉันไม่เคยได้พบหน้าเขาเลย เขามักจะอยู่ท่ามกลางวงล้อมของผู้คน
ั
จ�านวนมาก หากโชคดีสักหน่อยบางคร้งฉันก็ได้เห็นชายชุดของเขาจากช่องว่าง
ระหว่างผู้คน
ี
ี
คิดถึง ใช่แล้ว ฉันคิดถึงต้าเฮย คิดถึงเส่ยวไป‰กับเส่ยวฮุย รวมถึงเขาด้วย
ี
ี
แต่เขาไม่ใช่คนท่ฉันจะสามารถคิดถึงได้ ฉันจึงไม่ไปคิดถึง ท่ฉันตามหาเขาก็แค่
เพราะอยากเห็นใบหน้าคุ้นเคยที่นอกจากเจ้าเป‰น้อย แค่นี้เท่านั้นเอง
ขบวนคนและม้ายังคงเดินทางต่อไป ค่อยๆ ผ่านเมืองท่เจริญรุ่งเรือง
ี
ื
ิ
ี
็
่
ี
่
ี
่
ั
มากมาย แต่สถานททเรยกว่าเจรญรงเรองเหลานกเจรญเพยงเปลอกนอกเทานน
ี
้
ี
่
่
ื
้
ิ
ุ
แม้ตลาดคึกคักเ¿„›อง¿ู ผู้คนแต่งกายหรูหรามีอันจะกิน ทว่าตามหัวเล้ยวกลับ
ี
ื
่
ี
ั
้
ื
เป็นผ้หนภยเสอผ้าขาดร่งรงกล่มหนง ร่างกายผอมกะหร่อง เพยงแต่เมอเทยบ
ู
ี
ุ
่
ึ
ี
่
ิ
ุ
