Page 48 - อ่านฟรี หนึ่งใจรักของปีศาจน่าชัง
P. 48

ISEHARA SASARA


           ทิศจนเกือบจะแย่อยู่แล้วเชียว”

                  เด็กชายพูดยิ้มๆ อาโอะเลยยืดตัวขึ้น เอื้อมไปตบแก้มอีกฝายเบาๆ
                                                             ี
                  (ไม่ได้นะ มาซาโตะ ข้นเขาตอนกลางคืนมันอันตราย ปานน้ทุกคนน่าจะเป็นห่วง
                                 ึ
           แย่แล้ว กลับกันเถอะ เดี๋ยวฉันพาไปส่งที่หมู่บ้าน)

                  รอยยิ้มเลือนหายไปทันที
                  “ฉันแอบหนีมา ไม่มีใครสังเกตเห็นหรอก ท่ส�าคัญ...ฉันจะไม่กลับไปท่หมู่บ้าน
                                                                     ี
                                                  ี
           อีกแล้ว”
                  ริมฝีปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรง

                  (เอ?)

                  “ฉันจะไม่กลับไปแล้ว จะอยู่ตรงนี้ ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กับอาโอะ”
                  มาซาโตะมองมาพร้อมยืนกรานหนักแน่น สีหน้าเคร่งเครียดจริงจัง บ่งบอกว่า

           ไม่ใช่แค่เรื่องล้อเล่นหรือความคิดชั่ววูบ อาโอะจ้องกลับไปด้วยความตกใจ
                  (มาซาโตะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ? เล่าให้ฟงหน่อยได้ไหม)

                                                                   ั
                  อาโอะเงยหน้ามอง เอามือวางบนตักของมาซาโตะเหมือนเคย จากน้นเด็กชายก ็
           ค่อยๆ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดหนึ่งสัปดาห์ให้ฟง
                                          ู
                                                        ื
                                                                         ี
                  ทแรกมาซาโตะจะต้องย้ายไปอย่สถานสงเคราะห์เดอนหน้า แต่ระหว่างเตรยม
                   ี
           การ คุณหมอจากเมืองข้างๆ ก็มาแจ้งความประสงค์ว่าอยากรับมาซาโตะเป็นบุตรบุญธรรม
                                                 ี
           เดิมคุณหมอเป็นคนโตเกียว แต่ถูกส่งมาประจ�าการท่สถานีอนามัยเมืองข้างเคียงเป็นเวลา
           สามปี และก�าลังจะย้ายกลับโตเกียวในสัปดาห์หน้า เพราะได้หมอคนใหม่แล้ว

                  มาซาโตะเป็นเด็กหัวไวจึงอธิบายเร่องท้งหมดได้อย่างคล่องแคล่วและเข้าใจง่าย
                                           ื
                                              ั
           แต่สีหน้ากลับแข็งกระด้าง
                  ความรู้สึกแรกหลังได้ฟงเรื่องราวคือ ‘โชคดีจริงๆ’

                  เพราะที่ผ่านมาเด็กชายชอบเล่าเรื่องของคุณหมอเมืองข้างเคียงให้ฟงบ่อยๆ ว่า


                                          45
   43   44   45   46   47   48   49   50   51   52   53