Page 20 - อ่านฟรี! สตรีเช่นนี้หาใดเหมือน

สตรีเชนน้หำใดเหมือน
18 สตร ีเช นน ี ี ้หำ ใดเหม ือน

ิ
ส่วนใบหน้าเรียบน่งอันหล่อเหลาของเสวียนจ่อม่อแข็งเกร็งไปนานแล้ว
ื
หลังเอ้อร์หูจื่อจากไป เขารีบส่งสัญญาณทางสายตาให้เสวียนเสี่ยวเจา...เจ้าช่าง
มีความอดทนยิ่งนัก

ฟ˜งเร่องเล่าอยู่เกือบคร่งช่วยาม อีกท้งยังต้องย้มแย้มตอบรับตลอดเวลา
ิ
ึ
ื
ั
ั
เสวียนจื่อม่อขอยอมแพ้ดีกว่า
“ถ้าข้าไม่ออกหน้า เจ้าจะไปได้อย่างน้นหรือ” อยู่ร่วมกันมานานหลายป‚
ั
เสวียนเสี่ยวเจารู้ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร จึงเหลือกตาใส่เขาไปหนึ่งที
คิดว่านางข้สงสัยหรือไร พวกเขาจากเมืองหลวงมาสิบกว่าป‚แล้ว ความ
ี
ทรงจ�าในวัยเด็กล้วนเลือนรางไปหมด อีกทั้งในเมืองหลวงเต็มไปด้วยผู้มีอ�านาจ
ถ้าหากกระท�าความผิดอันใดต่อใครก็จะสร้างความเดือดร้อนให้ตัวเองไม่น้อย จึง

ต้องถามไถ่เร่องราวให้ชัดเจนเสียก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนไร้อารมณ์ทาง
ื
สีหน้า ทั้งยังเป็นใบ้ด้วย คิดหรือว่านางอยากออกหน้าจริงๆ
เสวียนจื่อม่อยักไหล่ สื่อว่าไม่เกี่ยวกับเขาแต่อย่างใด

ี
ี
เสวียนเส่ยวเจามิอยากสนใจเขาต่อจึงหันหน้าไปหาเสวียนหลิงเฟยท่เพ่ง ิ
รับประทานอาหารเสร็จและก�าลังล้างมืออยู่ “คุณหนู เข้าซอยอูŽถงไม่ได้ พวกเรา
ควรท�าอย่างไรดี”

ตอนแรกคิดว่าคุณหนูของตัวเอง©ลาดเหนือคน ต้องมีวิธีอย่างแน่นอน
แต่เสวียนหลิงเฟยกลับพูดขึ้นด้วยน�้าเสียงราบเรียบ
“ไม่ท�าอันใด นอนให้พอก่อนส�าคัญที่สุด”
เดินทางอย่างยากล�าบากมาหลายเดือน เสวียนหลิงเฟยต้องการแค่หลับ

อย่างเต็มอิ่ม สิ้นประโยคก็ปล่อยสองคนนั้นไว้แล้วเข้าไปนอนในห้องนอน
“คุณ คุณหนู...” เสวียนเสี่ยวเจาชะงัก

ื
ื
เสวียนจ่อม่อหันหลังแล้วเดินจากไปทันที เม่อคุณหนูบอกว่าให้นอนก ็
คือต้องนอน เขาท�าตามค�าสั่งของคุณหนูมาอย่างดีโดยตลอด
ี
เวลาเพียงพริบตาก็เหลือแต่เสวียนเส่ยวเจาท่กระทืบเท้าอย่างโมโหอยู่
ี
กับที่ “แล้วข้าจะท�าอันใดล่ะ”
สิ่งที่นางเกลียดที่สุดในชีวิตก็คือการนอน!