Page 18 - อ่านฟรี หลงเหลือเพียงครึ่งหัวใจ 2
P. 18

หลงเหลือเพียงครงหัวใจ 2
                                             ่
                                             ึ

          ขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดตอนมาโมรุอยู่ชั้นประถมสี่ แม่ก็หายไปดื้อๆ และไม่กลับมาอีกเลย
                สาเหตุท่จ�าช่วงเวลาแน่ชัดไม่ได้เป็นเพราะตอนแรกเขาเข้าใจว่าแม่แค่ออกไปค้าง
                       ี
                                                 ็
                                                ่
          นอกบานตามปกติ จึงตั้งหนาตั้งตารอแมกลับมา แมเปนคนประเภทที่วาพอมีคนรักก็มัก
              ้
                              ้
                                                             ่
                                       ่
          หลงลืมมาโมรุไป มาโมรุรู้อยู่แล้วจึงไม่ตกใจมาก แต่ก็ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรเลย
                                         ี
                เขาใช้ชีวิตอย่างยากล�าบาก เงินท่เหลืออยู่ในบ้านน้อยนิดหมดลงอย่างรวดเร็ว
          แน่นอนว่าเขาไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าห้องและค่าสาธารณูปโภค อาหารกลางวันของโรงเรียน
          เป็นมื้อเดียวที่ประทังชีวิต เมื่อเลยก�าหนดช�าระค่าอาหารกลางวัน ครูจึงสังเกตเห็นความ
          ผิดปกติ

                                                     ึ
                มาโมรุได้รับความคุ้มครองและย้ายมาอยู่กับยายซ่งแม่ตัดความสัมพันธ์ไปนาน
                                                               ู
                          ื
                             ิ
                                             ื
                                             ่
                                           ู
                                     ั
                                                         ี
                  ั
          แล้ว ตอนน้นเองข่าวลอเร่มแพร่สะพดในหม่เพอนบ้าน แม้ไม่มใครมาพดด้วยโดยตรง
          แค่ดูจากท่าทีของเพื่อนร่วมห้องก็พอจะเดาได้
                แม่ละทิ้งลูก พ่อเป็นยากูซ่า
                                               ิ
                ไม่ส�าคัญหรอกว่าความจริงเป็นอย่างไร ส่งส�าคัญคือความคิดของคนรอบข้าง
          เพราะมันส่งผลโดยตรงท�าให้ชีวิตในสถานที่ที่เรียกว่าโรงเรียนเปลี่ยนไป
                โลกของโรงเรียนคับแคบย่งกว่ารถไฟคนแน่นขบวนเสียอีก และอีกนานเลยกว่า
                                   ิ
          มาโมรุจะโตเป็นผู้ใหญ่จนสามารถใช้ชีวิตเพียงล�าพังได้
                         ี
                                  ื
                  ี
                ท่มาโมรุเปล่ยนสีผมก็เพ่อสร้างเหตุผลให้ทุกคนตีตัวออกห่างด้วยตัวเอง อาจฟง
                                                                 ั
                       ื
                                                              ั
          ดูขัดแย้ง แต่ในเม่อคนรอบข้างต่างตราหน้า มองตนด้วย ‘สายตาแบบน้น’ ง้นก็ผลักดัน
          ภาพลักษณ์นั้นด้วยตัวเองเสียเลย ดีกว่าและสบายใจกว่าเป็นไหนๆ
                “นี่”
                ชายหนุ่มเหยียดขาทิ้งน�้าหนักตัวลงบนท่อ ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้น มาโมรุเห็นแล้ว

          ตกใจเล็กน้อย

                “นายฟงที่คนอื่นพูดบ้างหรือเปล่า? ยังท�าตัวตามสบายอยู่ได้อีก”


                                         16
   13   14   15   16   17   18   19   20   21   22   23