Page 15 - อ่านฟรี หลงเหลือเพียงครึ่งหัวใจ 2
P. 15
TOUKO SUNAHARA
ห่างไปอีกหน่อยก็จะถึงทะเลของเมืองโชนัน ละแวกน้นแหละ ‘อีกหน่อย’ ท่ว่า
ี
ั
1
หมายถึงขับรถไปแค่ประมาณสิบถึงสิบห้านาที แต่ก็ถือว่าไกลส�าหรับเด็กมัธยมต้น
ี
แม้บ้านข้างๆ มีการเปล่ยนแปลง แต่วันต่อมามาโมรุก็ยังใช้ชีวิตตามปกติ ยังท�า
ึ
หน้าบ้งตึงไปโรงเรียนตามปกติ และกลับบ้านด้วยสีหน้าแบบเดียวกันตามปกติ เขาเดิน
สับขาผ่านลูกชายข้างบ้านที่นั่งยองๆ ถอนวัชพืชซึ่งขึ้นรกอยู่ในสวน
ั
ี
ถึงโดนส่งให้สนิทสนมกันก็เถอะ แต่ไม่ใช่เด็กอนุบาลหรือเด็กประถมท่เจอกันใน
สวนสาธารณะสักหน่อย และเขาก็ไม่ได้อยากเสวนากับนักเรียนมัธยมปลายด้วย
ั
ทว่าไม่รู้ ‘ทางน้น’ คิดอะไรอยู่ บังเอิญเจอกันทีไรเป็นต้องเอ่ยปากทักทายตลอด
“มาโมรุคุง อรุณสวัสดิ์”
“มาโมรุคุง กลับบ้านแล้วเหรอ?”
“มาโมรุคุง กินแตงโมไหม? อากาศร้อนแบบนี้ต้องเติมน�้าให้ร่างกายด้วยนะ”
มาโมรุตอบกลับแบบขอไปทีเสมอ ส่วนหน่งก็เพราะไม่ชินเวลามีคนกระตือรือร้น
ึ
เข้ามาตีสนิทด้วย ส่วนอีกเหตุผลคือ ร�าคาญท่าทีกร่างหน่อยๆ ท่ท�าอย่างกับว่าเป็นรุ่นพ ี ่
ี
อายุมากกว่า
...แต่ช่วยไม่ได้ เพราะก็อายุมากกว่าจริงๆ
แม้ท�าเมินใส่ ทางนั้นก็ไม่ยอมเข็ดหลาบ
“โรงเรียน ม.ต้น แถวนี้ กฎโรงเรียนไม่เข้มงวดเหรอ?”
ผ่านไปครึ่งเดือน วันหนึ่งลูกชายข้างบ้านก็พูดจาแทงใจด�ามาโมรุอย่างนุ่มนวล
้
เหตุเกิดระหวางทางไปโรงเรียนตอนเชา ลูกชายขางบานไปโรงเรียนมัธยมปลาย
้
้
่
ด้วยรถไฟฟาเป็นประจ�า วันนั้นทั้งสองบังเอิญเดินไปด้วยกันระหว่างทาง
ั
่
ี
�
ู
ิ
็
้
ื
ลกชายข้างบ้านในชดเครองแบบเสอเชตสขาวแขนสนค่กางเกงสแลกสดาวงไล่
่
ู
ุ
้
ี
ิ
้
ื
1 เมืองบริเวณชายฝงอ่าวซางามิ จังหวัดคานากาวะ
13
