Page 36 - อ่านฟรี! หลงเหลือเพียงครึ่งหัวใจ 1
P. 36
หลงเหลือเพียงครงหัวใจ 1
่
ึ
แต่การท่สมองว่างเปล่าไม่ได้สร้างความเจ็บปวดหรือทรมานอะไรเลย ไม่ได้รู้สึก
ี
อะไรจนน่าอัศจรรย์ใจด้วยซ�้า
“มาสเตอร์ก็ความจ�าเสื่อมเหมือนกัน”
“เอ...”
ื
่
ี
้
�
่
ู
้
ิ
่
ั
์
ื
“ตอนนยังจาไดอยว่าเมอวานกินอะไรไปก็จรง แตของสปดาหก่อนคงเลอนรางไป
แล้ว ย่งถามถึงเดือนท่แล้ว มาสเตอร์จ�าไม่ได้เลยใช่ไหมล่ะ? เม่อเช้าเอาขาข้างไหนก้าวลง
ี
ิ
ื
จากเตียงก่อน แบบนี้ยิ่งไม่รู้ใหญ่ ทั้งที่เราก้าวขาลงจากเตียงจริงๆ”
ความทรงจ�าเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องสูญเสียไปเรื่อยๆ จ�านวนมหาศาลตลอดเวลา
ึ
ข้อมูลท่ควรถูกบันทึกลงสมองเกิดข้นมาได้ไม่ทันไรก็เว้าแหว่งไปเสียแล้ว ไม่รู้
ี
เป็นเพราะบันทึกข้อมูลล้มเหลวหรือดึงข้อมูลออกมาไม่ได้กันแน่
ั
ั
ี
ความทรงจ�ามีระยะยาวกับส้น ท้งยังมีส่วนท่กระเด็นออกจากขอบไม่หลงเหลือ
อีกต่อไป แม้แต่ข้อมูลที่คิดว่าเก็บเอาไว้อย่างดี มันยังหลุดทะลักออกไปได้
สมองของมนุษย์ต่างจากฮาร์ดดิสก์คอมพิวเตอร์ ท�าไมความทรงจ�าถึงหายไปได้
ี
สาเหตุของประเด็นน้ยังคลุมเครือและมีหลากหลายทฤษฎี แม้แต่ในทางการแพทย์ยังไม่
สามารถพิสูจน์ได้อย่างแน่ชัด
ั
ความทรงจ�าเหตุการณ์ส�าคัญในชีวิต วันวานกับคนส�าคัญ หรือแม้กระท่งทิวทัศน์
ตระการตาที่มั่นใจว่าจะไม่มีวันลืมเลือน ภาพเหล่านั้นมีแต่จะยิ่งแจ่มชัดน้อยลงเรื่อยๆ
ั
ิ
ท้งสีสัน รูปพรรณสัณฐาน กล่น อุณหภูมิ ต่อให้อยากคว้ามันเอาไว้ แต่มันกลับ
ลอดผ่านหว่างนิ้วร่วงพรูลงมาอย่างง่ายดายไม่ต่างจากเม็ดทราย
ตนแค่เผชิญเหตุการณ์แบบนั้นบ่อยกว่าคนอื่น
“ผมคิดว่าความทรงจ�าเป็นของแบบนั้นแหละ เพราะงั้นตอนนี้เลยไม่ได้กลัวหรือ
ทรมานอะไร”
ิ
ื
ชิซุราอิย้ม ทว่าปฏิกิริยาของคนท่อยู่หลังเคาน์เตอร์กลับเฉ่อยชา เขาก้มจิบกาแฟ
ี
34
