Page 29 - อ่านฟรี สิเน่หารัชทายาท
P. 29
àªÕ¹àÂÕèÂÕ¹àÂÕèÂ
àª
นักรักผู้ช�่าชองเมื่อปีนั้นกลายเป็นดอกเบญจมาศในวันวาน ไปแล้ว เยี่ยจื่อตัน
14
ทอดถอนใจที่ตนเองในตอนนี้เป็นคนโง่งมที่ตกหลุมรักจนโงหัวไม่ขึ้น เขาแอบร�าพันเบาๆ
ในใจว่าภูผามีพฤกษา พฤกษามีกิ่งก้าน ใจพึงรักท่าน แต่ท่านหารู้ไม่...
ท่านไท่ฟู เริ่มการเรียนของวันนี้เลยเถิด
หลิวป๋อเขียนค�าพูดประโยคหนึ่งลงในแผ่นกระดาษที่เริ่มกลายเป็นสีเหลือง
เล็กน้อย หลังจากนั้นก็วางพู่กันลงด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“เฮ้อ...องค์รัชทายาทนี่น่าเบื่อเสียจริง” เยี่ยจื่อตันคลี่พัดจีบออก ปกปดมุมปาก
ที่กระตุกน้อยๆ ของตนเองเอาไว้ “ไม่เจอกันตั้งหลายวันเช่นนี้ ไม่คิดถึงอาจารย์บ้างเลย
จริงๆ หรือ?”
แน่นอนว่าหลิวป๋อย่อมไม่ได้ยินค�าพร�่าบ่นของเขาอยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าเยี่ยจื่อตัน
ไม่มีท่าทีจะเริ่มสอน เขาจึงหยิบหนังสือจากบนโตะมาส่งๆ หนึ่งเล่มแล้วเริ่มพลิกอ่าน
ชั่วอึดใจต่อมาข้อมือที่ก�าลังพลิกหนังสืออยู่ถูกคว้าเอาไว้หมับ หลิวป๋อย่นหัวคิ้ว
เงยหน้าขึ้นมองท่านไท่ฟู่ที่สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าใดนัก
“ข้าว่านะองค์รัชทายาท องค์รัชทายาทยังมีแก่ใจนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่นี่อีกหรือ
เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือว่าหนิงอองก�าลังจะเข้ามาที่วังหลวงแล้ว? หรือว่า...เจ้าแสร้งท�าเป็น
ไม่รู้เรื่องรู้ราว?”
ใบหน้าของเยี่ยจื่อตันซึ่งเดิมทีก�าลังยิ้มกริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาใน
ทันใด มือข้างหนึ่งจับข้อมือของหลิวป๋อเอาไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างก็ใช้พัดจีบเชยคางเรียว
บางของเขาขึ้นมา
ครั้นเห็นสีหน้าที่ไม่สะทกสะท้านใดๆ ของหลิวป๋อ เยี่ยจื่อตันก็รู้สึกหงุดหงิดใจ
ขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
การกลับบ้านเกิดไปเยี่ยมญาติคราวนี้ เขาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปตลอดทาง
14 ดอกเบญจมาศในวันวาน เป็นส�านวน หมายถึง เรื่องราวหรือสิ่งที่ล่วงเลยพ้นผ่านไปในอดีต
27
