Page 27 - อ่านฟรี สิเน่หารัชทายาท
P. 27
àª
àªÕ¹àÂÕèÂÕ¹àÂÕèÂ
“เยี่ยจื่อตันคารวะองค์รัชทายาท” พอเข้าประตูมา เยี่ยจื่อตันมือขวาถือพัด มือซ้าย
ประกบลงบนมือขวาเบาๆ จากนั้นประสานมือคารวะหลิวป๋อ กิริยาท่าทางสมกับเป็นผู้มี
ชาติตระกูล
หลิวป๋อเองก็โค้งกายคารวะตอบเช่นเดียวกัน
หลังจากท�าความเคารพเสร็จสิ้น ตามหลักแล้วควรจะเริ่มท�าการสอน ดังนั้นเหล่า
บริพารที่อยู่ปรนนิบัติจึงพากันเดินเรียงแถวออกไปด้านนอก เหลือเพียงแค่จางถงคอยอยู่
รับใช้เพียงผู้เดียว
เมื่อเห็นว่าคนกลุ่มใหญ่แยกย้ายออกไปแล้ว เยี่ยจื่อตันก็เลิกส�ารวมตน แล้ว
จ้องมองหลิวป๋อที่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดจาอย่างละโมบ
ป๋อเออร์ ป๋อเออร์ของข้า...มีเพียงในยามที่ดึกสงัดเงียบสงบเท่านั้น เขาถึงจะเอ่ย
ค�าสองค�านี้ออกมาในหัวใจได้
แปดปีแล้ว นับตั้งแต่เขาถูกสายตาเย็นชาของหลิวป๋อดึงดูดในห้องหนังสือวันนั้น
จนกระทั่งถึงบัดนี้ก็ผ่านมาราวๆ แปดปีเต็มแล้ว
เดิมทีเขามิได้เต็มอกเต็มใจจะท�าหน้าที่เป็นไท่ฟู่เลยสักนิด แต่ความไม่พอใจที่ต้อง
มาปรนนิบัติรับใช้โอรสของฮองเฮาในทีแรกมลายหายไปสิ้นตั้งนานแล้ว
การได้สอนหนังสือให้หลิวป๋อทุกวัน จับมือสอนรัชทายาทตัวน้อยคัดอักษรฝกฝน
วาดภาพ กลายเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของเยี่ยจื่อตัน
เดิมทีเขาคิดว่าตนเองใช้ชีวิตเสเพลเที่ยวเตร่ตามอ�าเภอใจอย่างสุขส�าราญจน
เคยชินแล้ว การถูกบังคับให้เป็นอาจารย์ของเด็กที่ดูอย่างไรก็ไม่น่ารักน่าชังผู้หนึ่งจะต้อง
เป็นงานที่ยากเย็นแสนเข็ญ แต่ละวันผ่านไปอย่างเชื่องช้าเป็นแน่ ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า
เขาจะเกิดรักแรกพบกับเด็กผู้นี้ ดังนั้นต่อให้ต้องสอนหนังสือ เตรียมการเรียนการสอน
ทบทวนวิชาความรู้ซ�้าไปซ�้ามาเขาก็ยินยอมพร้อมใจยิ่ง
อยากเจอเขา อยากเห็นเขาเติบใหญ่ อยากเห็นเขาโดดเด่นเก่งกาจขึ้นเรื่อยๆ
ภายใต้การอบรมบ่มเพาะของตนเอง ในขณะที่ความหวานล�้าอัดแน่นเต็มอกเยี่ยจื่อตัน
25
