Page 15 - อ่านฟรี สิเน่หารัชทายาท
P. 15
àªÕ¹àÂÕèÂÕ¹àÂÕèÂ
àª
ยากจะแยกแยะว่าหญิงหรือชายของเขาตวาดเสียงดังลั่นว่า “รีบออกมาเดี๋ยวนี้ ดูซิว่าข้า
จะจัดการเจ้าอย่างไร!”
“องค์รัชทายาทโปรดไว้ชีวิตด้วยเพคะ! จางกงกง โปรดไว้ชีวิตด้วย!”
4
เห็นเพียงนางก�านัลน้อยอายุไม่ถึงสิบห้าสิบหกปีผู้หนึ่งเดินออกมาอย่างร้อนรน
กระวนกระวาย แล้วคุกเข่าลงดัง ‘ตุ้บ’ แผ่นหลังผอมบางสั่นเทิ้มไม่ยอมหยุด
“กล้าดีนักนะ ใครก็ได้ จัดการนางเสีย!”
จางถงตะโกนเสียงแหลมสูง ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าหลิวป๋อซึ่งอยู่ข้างกายเขาเริ่ม
ขมวดหัวคิ้วขึ้นน้อยๆ
“จะ จางกงกงไว้ชีวิตด้วยเถิด! บ่าวเพิ่งจะเข้าวังมา ยังไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น ถึงได้
เผลอท�าให้องค์รัชทายาทตกพระทัย...” นางก�านัลน้อยพูดตะกุกตะกัก
ครั้นเห็นว่าเหล่าองครักษ์ก�าลังล้อมตนเองเอาไว้ ก็ไม่รู้ว่านางไปเอาความกล้ามา
จากไหน รีบหมอบคลานไปอยู่ข้างเท้าหลิวป๋อในทันที จากนั้นกอดขาหลิวป๋อเอาไว้พลาง
ร�่าไห้อย่างน่าสงสารเวทนา เงยหน้าขึ้นมาร้องขอความช่วยเหลือเสียงดัง “องค์รัชทายาท
ขอพระองค์โปรดช่วยบ่าวด้วยเถิดเพคะ! บ่าวไม่ได้ตั้งใจ บ่าวไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะเพคะ!”
ดวงตาของหลิวป๋อเหลือบมองนางก�านัลน้อยแวบหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็โน้มกาย
ลง
ดวงตาทั้งสองข้างของนางก�านัลน้อยลุกวาวนิดๆ คล้ายกับว่ามองเห็นความหวัง
ที่จะมีชีวิตรอด “องค์รัชทายาท ได้โปรดช่วยบ่าวด้วยเถิดเพคะ!”
หลิวป๋อก้มศีรษะลง แสงแดดในยามบ่ายสาดส่องลงบนใบหน้าอันเยาว์วัยของ
เขา ท�าให้เครื่องหน้าที่ธรรมดาไม่โดดเด่นของเขาแปรเปลี่ยนเป็นมีชีวิตชีวาขึ้นมา
ครั้นเห็นหลิวป๋อค่อยๆ ยื่นแขนออกมาจากแขนเสื้อกว้าง คล้ายกับหมายจะพยุง
ตนเองขึ้น นางก�านัลน้อยก็ยื่นมือของตนเองออกไปอย่างซาบซึ้งตื้นตัน
4 กงกง เป็นค�าเรียกขันที
13
