Page 11 - อ่านฟรี สิเน่หารัชทายาท
P. 11
àªÕ¹àÂÕèÂÕ¹àÂÕèÂ
àª
ตามธรรมเนียมที่ก�าหนดไว้” เยี่ยจื่อตันขมวดคิ้ว เฮ้อ หาเรื่องบีบคั้นเด็กตัวเล็กๆ ผู้หนึ่ง
เขานี่ท�าตัวเป็นเด็กน้อยเสียจริงๆ
มือเล็กๆ หยิบพู่กันขึ้นมา หลิวป๋อเขียนอักษรไม่กี่ตัวลงไปบนกระดาษ
ท่านอาจารยไม่รูหรือว่าปอเออรหูไม่ไดยินอีกทั้งยังพูดไม่ได?
ลายมือพู่กันอันงามประณีตเป็นระเบียบเรียบร้อยแฝงด้วยความเยาว์วัยน้อยๆ
แต่กลับท�าให้เยี่ยจื่อตันอ่านแล้วตื่นตะลึงขึ้นมาในฉับพลัน
คนที่ตนเองต้องอบรมสั่งสอนเป็นเด็กที่ไม่ได้ยินและพูดไม่ได้ผู้หนึ่ง?
สวรรค์ ท่านพ่อกับพี่สาวตั้งใจจะทรมานเขาจริงๆ เสียแล้ว!
เยี่ยจื่อตันแทบจะหักพัดจีบในมือทิ้ง เขากัดฟันกรอดอย่างโกรธแค้น โทสะ
เดือดดาลรุนแรงยิ่งกว่าเดิม...ไม่ถูก
“ในเมื่อไม่ได้ยิน แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเมื่อครู่ข้าพูดอะไร?” เขาหรี่ตาลง
ปอเออรไม่รูว่าท่านอาจารยกําลังพูดอะไร แต่ว่าดูจากท่าทางหนานิ่วคิ้วขมวด
ของท่านอาจารยแลว คงจะกําลังถามที่ปอเออรไม่ยอมเอ่ยตอบ ดังนั้นจึงไดตอบเช่นนี้
ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง...เยี่ยจื่อตันพยักหน้า แสดงให้รับรู้ว่าเขาเข้าใจแล้ว
ท่านอาจารยไม่ชอบสอนหนังสือปอเออรหรือ? เมื่อเขียนประโยคนี้เสร็จหลิวป๋อ
ก็หยุดพู่กันลง เงยศีรษะน้อยๆ ที่เกล้าผมจุกสองข้างขึ้น
เยี่ยจื่อตันไม่ออกความเห็น ทั้งมิได้พยักหน้าและมิได้ส่ายหน้า ตั้งใจจะดูว่า
หลิวป๋อจะมีปฏิกิริยาตอบสนองเช่นไร
ทันใดนั้นหลิวป๋อก็ยิ้มเยาะราวกับยั่วยุหาเรื่องก็ไม่ปาน จากนั้นก้มหน้าเขียนว่า
ป๋อเออร์เองก็ไม่ชอบเหมือนกัน!
เยี่ยจื่อตันเบิกตากว้าง พัดแทบจะร่วงหล่นลงพื้น
ทว่าก็แค่แตกตื่นเพียงชั่วขณะเท่านั้น ยามนี้เขาก�าลังพินิจมององค์รัชทายาท
ผู้ไม่มีอะไรโดดเด่นสะดุดตาผู้นี้อย่างละเอียดถี่ถ้วน
ดวงตาเรียวรีหรี่ลง แสดงท่าทีเสียดสีเย้ยหยันออกมา รัชทายาทน้อยในตอนนี้
9
