Page 10 - อ่านฟรี สิเน่หารัชทายาท
P. 10
ÊÔ๋ËÒÃѪ·ÒÂÒ·Ô๋ËÒÃѪ·ÒÂÒ·
Ê
กับบิดาของเขาอย่างเห็นได้ชัด
อย่างไรเสียในสายตาของคนทั้งใต้หล้า เขาเยี่ยจื่อตันเป็นเพียงจอมเสเพลที่ไร้
ความรู้ความสามารถ ไม่อยากจะเสียสละอิสรภาพของตนเองเพื่อความทะเยอทะยานของ
ผู้เป็นพี่สาว
เทียบกับการไขว่คว้าชื่อเสียงเกียรติยศ การได้รับแต่งตั้งต�าแหน่งขุนนางสูงศักดิ์
สิ่งที่เยี่ยจื่อตันปรารถนามากกว่าคือชีวิตที่ส�าราญเริงใจ มีอิสรเสรีสามารถท�าตามใจ
ปรารถนาได้
เขารักคนงาม รักสุราเลิศรส รักกลิ่นอายแห่งอิสรภาพอันเปียมล้นไปด้วย
ความสดชื่นของวสันตฤดู แล้วจะยอมถูกจับตัวให้ไปอยู่ในต�าหนักเล็กๆ นั่น กลายเป็น
หมากของผู้อื่นได้อย่างไร?
เพียงแต่ในเมืองหลวงที่อ�านาจของสกุลเยี่ยแผ่กระจายไปทั่วทุกหนแห่ง เขา
จะหนีไปได้นานสักแค่ไหนกัน? ด้วยเหตุนี้สุดท้ายเขาจึงถูกลากลงมาจากเตียงด้วยสภาพ
ทุลักทุเล จากนั้นถูกจับแต่งตัวให้สะอาดสะอ้านมายืนอยู่หน้าประตูต�าหนักเฉาหวาด้วย
ภาพลักษณ์ ‘ครูผู้เป็นแบบอย่าง’ อันถูกต้องตามระเบียบทุกกระเบียดนิ้ว
“เจ้าคือองค์รัชทายาทหลิวป๋อ?” เยี่ยจื่อตันเอ่ยอย่างเฉยชา
หลังกราบไหว้อาจารย์แล้ว ฝ่าบาท ฮองเฮา พี่สาว ท่านพ่อต่างออกจากห้อง
หนังสือไปหมดทุกคน เหลือเพียงคนคนเดียวที่นั่งตัวตรงอยู่บนเสื่อรองพื้น
หลิวป๋อเงยหน้าขึ้น จ้องมองเขาอย่างนิ่งเงียบไม่เอ่ยวาจา
เยี่ยจื่อตันคิดในใจว่า ถึงแม้เด็กผู้นี้จะแต่งกายหรูหราสูงส่ง แต่กลับไม่มีท่าทาง
ดื้อรั้นเอาแต่ใจเหมือนอย่างที่เชื้อพระวงศ์ในวัยเดียวกันควรจะมี มิหน�าซ�้ายังดูสงบเสงี่ยม
เรียบร้อยกว่าเด็กทั่วๆ ไปเสียอีก
พอเปรียบเทียบกับเด็กที่เรียบร้อยผู้นี้แล้ว ทั้งที่ตนเองอายุสิบแปดปีแล้วแท้ๆ
แต่เหตุใดถึงแลดูเป็นเด็กน้อยเอาแต่ใจและน่าสมเพชถึงเพียงนี้เล่า?
“เหตุใดถึงไม่ตอบข้า? พิธีกราบไหว้ครูเมื่อกี้ องค์รัชทายาทก็มิได้ท�าความเคารพ
8
